«ما تا به کار ایرانی و سرمایه‌ ایرانی احترام نگذاریم، تولید ملی شکل نمی گیرد؛ و اگر تولید ملی شکل نگرفت، استقلال اقتصادی این کشور تحقق پیدا نمی کند  و اگر استقلال اقتصادی جامعه‌ای تحقق پیدا نکرد ؛ یعنی در مسئله‌ اقتصاد نتوانست خودش تصمیم بگیرد و روی پای خود بایستد ؛ استقلال سیاسی این کشور تحقق پیدا نمی کند و اگر استقلال سیاسی یک جامعه‌ای تحقق پیدا نکرد، بقیه‌  حرفها، جز حرف، چیز دیگری نیست. تا یک کشور اقتصاد خود را قوی نکند، پایدار نکند، متکی به خود نکند، مستقل نکند، نمیتواند از لحاظ سیاسی و فرهنگی و غیره تأثیرگذار باشد».

این سخنان رهبر انقلاب در پیام نوروزی سال ۱۳۹۱ به طور خلاصه اما بسیار روشن ، گویا و دقیق واقعیت بزرگی را به همه ، از مسئولان گرفته تا مردم ، گوشزد می کند که چندان به آن توجه نشده و نمی شود . گواه بر این ادعا همین است که بعد از پنج سال از این سخنان ، تغییر قابل توجهی در تولید ملی ، حمایت از تولیدات داخلی و تغییر الگوی مصرف خانواده های ایرانی از تمایل به خرید کالاهای خارجی به تولیدات داخلی دیده نشد و رهبر انقلاب سال ۱۳۹۶ را به عنوان سال «اقتصاد مقاومتی ، تولید و اشتغال » نامگذاری کردند ؛ تاکیدی دوباره بر «تولید ملی » ، موضوعی که بارها و بارها بر آن تاکید شده است.

البته بی انصافی است اگر تلاشهایی که شده را نادیده بگیریم اما همه حرف این است که آنچه انجام شده نه تنها کافی نبوده ، حتی انتظارها را هم برآورده نکرده است. از طرف دیگر در دو سال گذشته این تصور برای بعضی از مسئولان و مردم بوجود آمد که در فضای پس از برجام ، با همه اما و اگرهایی که وجود دارد ، می توان به واردات تکیه کرد و نیازهای داخلی را با ورود بی رویه انواع و اقسام کالاهای خارجی مرتفع کرد ؛ تصوری که می تواند فشار روانی مضاعفی بر تولید کنندگان داخلی وارد کند و بر مشکلات آنها بیفزاید .

شایسته بود که این امر توسط مسئولان بیش از پیش مورد توجه قرار می گرفت و نسبت به نادرستی این تصور ، اطلاع رسانی می کردند . این چیزی است که روز گذشته رئیس سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران در حاشیه مراسم نکوداشت پنجاهمین سالگرد تاسیس سازمان توسعه و گسترس صنایع ایران در جمع خبرنگاران بر آن اکشت گذاشت و گفت: برجام به معنای بازکردن درهای کشور به روی تولید خارجی نیست و این سیاست تا کنون دنبال نشده است. برجام در واقع کمکی برای افزایش توانمندی داخلی است.

اگر چه لازم است که میزان صحت این سخن را در بخشهای مختلف صنعتی و اقتصادی آزمود اما باید اذعان کرد که چنین نگاهی ، چیزی است که کشورمان در شرایط حساس فعلی به آن نیازمند است و باید نصب العین همه مسئولان باشد تا این باور بین مردم هم جا بیفتد .اگر استقلال اقتصادی کشور ، مهمترین هدف در برنامه ریزی های کوتاه مدت و بلند مدت اقتصادی کشور و نیازی ملی باشد ، آنگاه همه توان کشور در راه افزایش تولید ملی صرف خواهد شد و به امید خدا در مدت نه چندان طولانی ای به استقلال اقتصادی دست پیدا خواهیم کرد و می توانیم بدون تکیه بر تولید کنندگان خارجی ، کلیه نیازهای داخلی کشور را بر آورده سازیم .

زهرا تاجیک