بهترین پوسترهای تئاتر ملی انگلستان
بهترین پوسترهای تئاتر ملی انگلستان

تئاتر ملی انگلستان در اقدامی جالب پوسترهای خلاقانه خود را در معرض نمایش گذاشته است.  پس از ۵۴ سال از جذب مخاطب برای نشستن روی صندلی‌ها، پوسترهای تئاتر ملی زمان آن را یافته‌اند تا در نمایشگاهی به سرپرستی یک پوینر در گالری وولفشتون تئاتر ملی در معرض دید قرار گیرند. این نمایشگاه از چهارم اکتبر […]

پوستر

تئاتر ملی انگلستان در اقدامی جالب پوسترهای خلاقانه خود را در معرض نمایش گذاشته است.

 پس از ۵۴ سال از جذب مخاطب برای نشستن روی صندلی‌ها، پوسترهای تئاتر ملی زمان آن را یافته‌اند تا در نمایشگاهی به سرپرستی یک پوینر در گالری وولفشتون تئاتر ملی در معرض دید قرار گیرند.

این نمایشگاه از چهارم اکتبر تا ۳۱ مارس پابرجاست. پوسترهای تئاتر ملی حمله‌ای به آرشیوها برای بیان داستان جذاب درباره تئاتر و ارتباطات بصری آن است که تحت چشم مراقب پنج طراح بوده‌اند.

پوینر، استاد طراحی و فرهنگ بصری دانشگاه ردینگ می‌گوید «در دهه شصت طراحی‌ها بسیار مدرن و روشن هستند. در سال ۲۰۰۳ حسی مبنی بر تئاتر به مثابه یک برند پدیدار می‌شود و ایماژ پوستر و تایپوگرافی بازتابی از این موضوع داشتند.»

در باب اینکه چه چیز پوستر را کامل می‌کند، پوینر می‌گوید: «هیچ فرمولی ندارد؛ اما آنچه مطلقاً تو باید انجام دهی گرفتن توجه مخاطب است، ربودن چشمان او.»

شکار سلطنتی خورشید (۱۹۶۶، کن بریگز)

بریگز نخستین طراحی گرافیک تئاتر ملی است که برای یک دهه به شکل جدی با این مجموعه همکاری داشت.

هدا گابلر (۱۹۷۰، کن بریگز)

اکسدوس [سفر خروج] (۱۹۷۳، کن بریگز)

فارس رختخواب (۱۹۷۷، ریچارد برد)

پوینر درباره این پوستر می‌گوید «پوستر خیال‌انگیزی است. فونت درگیرودار با شیوه واقعاً عجیب آن با تخت حومه‌شهری شبیه پنیر است. پوستر شبیه یک شک بصری کوچک است. چیزی غیرقابل انتظار بطوریکه به شکل خودکار توجه شما را جذب می‌کند.»

اردک وحشی (۱۹۷۹، ریچارد برد)

گلن‌گری، گلن‌راس (۱۹۸۳، ریچارد برد)

کودک مدفون (۲۰۰۳، مایکل مایهیو)

«در سال ۲۰۰۳، نیکولاس هاینتر به عنوان مدیر هنری آمد و گفتگویی با مایکل مایهیو به عنوان مدیر گرافیک، درباره جهت تازه برای پوسترها داشت. مایهیو در واقع قصد داشت طراحی را با تصاویر سیاه و سفید و بدون تصویر درهم‌آمیزد. به پوسترهای آن دوران فکر می‌کنم که نوعی از اضطرار روزنامه‌ای درباره آنها وجود دارد.

ساعتی که چیزی از کس دیگری نمی‌دانستیم (۲۰۰۸، مایکل مایهیو)

طعم عسل (۲۰۱۴، شارلوت ویلکینسون)

«ویلکینسون کارگردان خلاقی در آن زمانه بود و می‌خواست ستاره‌های این نمایش را به منچستر ببرد تا برای پوستر عکاسی کند؛‌اما ممکن نبود. پس با زیرکی آن را ساخت. چنین هوای هایپررئالی دارد – رنگ‌ها اصلاح، تشدید شده‌اند. نمونه خوبی از یک تصویر معاصر از گذشتهه است که به خوبی برای مخاطب امروز عمل می‌کند.

فرشتگان در آمریکا (۲۰۱۷، استودیو طراحی گرافیک تئاتر ملی)