مهمترین رویداد فوتبال جهان از چند روز دیگر به میزبانی روسیه آغاز خواهد شد و تیم ملی ایران نیز به عنوان یکی از ۳۲ کشوری که توانسته جواز حضور در این آوردگاه بزرگ و مورد توجه را کسب کند، عازم روسیه خواهد شد.

حضور در بین برترین های جهان برای هر کشوری افتخاری بزرگ است و مسئولانش تلاش می کنند بهترین آماده سازی را برای تیم ملی کشورشان داشته باشند چرا که پای اعتبار و آبروی یک ملت در میان است. در این آوردگاه بزرگ فقط فوتبال نیست که به نمایش درمی آید؛ فرهنگ و تمدن و آداب و سنن و اتحاد و همدلی و…. هم دیده می شود. فوتبال بهانه ای است برای نمایش یک کشور پیش روی میلیاردها بیننده.

پرسش این است که ایران برای حضور در این آوردگاه چه کرده است؟ از زمانی که حضور تیم ملی به عنوان دومین تیم در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه قطعی شد، مسئولان ورزشی و غیرورزشی برای حفظ اعتبار و آبروی یک کشور چه کردند؟ کدام برنامه خاص را در نظر گرفته اند؟ روی کدام برنامه فرهنگی برنامه ریزی کرده اند که پیش روی جهانیان به نمایش بگذارند؟ کدام بازی تدارکاتی را برای تیم ملی در نظر گرفتند که با آمادگی راهی روسیه شود و تن و بدن بازیکنان نلرزد؟

به جرات می توان گفت پاسخ همه این پرسش ها قانع کننده نیست و بیشتر توجیه کم کاری هاست. ما فقط به جام جهانی می رویم که سه بازی برگزار کنیم و چند روزی دور هم باشیم و برگردیم. این را می شود از عملکرد چهار سال گذشته همه بخش ها برای حضور در روسیه متوجه شد. نیازی هم به پاسخ مسئولان نیست. نه برنامه فرهنگی داریم و نه آمادگی فنی.

شاید هم برخی مسئولان فراموش کرده اند که ایران با چه تیم هایی بازی دارد؛ مراکش قهرمان آفریقا، پرتغال قهرمان اروپا و اسپانیا قهرمان جهان. ایرانی که سالهاست رنگ قهرمانی در قاره خودش را هم ندیده می خواهد با سه قهرمان بازی کند و توقع مردم و علاقمندان به فوتبال هم این است که شاگردان کی روش نتایج خوب بگیرند! مگر می شود، مگر داریم؟

تیمی بدون تدارکات ویژه، بدون برگزاری بازیهای تدارکاتی مناسب، بدون حمایت های لازم، بدون توجه ویژه مسئولان ، بدون یار و یاور راهی جام جهانی شود و برابر سه قهرمان نتیجه هم بگیرد؟ باید واقع بین بود. باید از تیم ملی به اندازه خودش و تدارکاتش انتظار داشت. ما چقدر برای این تیم پول داده ایم که حالا انتظار خوردن آش آن هم خوشمزه اش را داشته باشیم؟

شاگردان کی روش با کمترین تدارکات در حالی راهی جام جهانی می شوند که همه می دانند تفاوت سطح فوتبال ایران با اروپایی ها و حتی آفریقایی ها چقدر است. می دانیم که فوتبال ایران با مراکش هم با آن همه لژیونر قابل مقایسه نیست چه برسد به پرتغال و اسپانیا.

درست است که مردم دوست دارند تیم ملی بهترین نتایج را بگیرد اما باید واقع نگر بود. باید انتظارات را معقول کرد. قطعا ملی پوشان ایران با تمام توان و تمام نیرویشان وارد زمین خواهند شد تا نتیجه بگیرند اما نباید انتظاری غیرواقعی از آنها داشت.

تیم ملی تنها بود و این واقعیت تلخی است. زمانی که باید دیدارهای تدارکاتی در نظر گرفته می شد و برنامه ریزی می شد مسئولان نبودند، حالا نزدیک به جام جهانی چند نشست و جلسه و دیدار گذاشتند که دردی را دوا نمی کند. مشکل فنی را برطرف نمی کند. برای درخشش در یک آوردگاه جهانی با میلیاردها بیننده باید چند سال کار کرد و ثمره اش را دید. اما ما چند سال خوابیدیم و حالا انتظار معجزه داریم. بعید است کی روش و شاگردانش معجزه گر و جادوگر باشند!