به گزارش گروه اقتصادی صبح اقتصاد؛ حمید محجوب، چند سال پیش که یارانه ها هدفمند شد، قرار بود همزمان با آزادسازی قیمت ها، بیمارستان و مدرسه ساخته شود، راه ساخته شود، به وضعیت حمل و نقل عمومی رسیدگی شود و انواع و اقسام وعده ها داده شد اما سوال اینجا است که به کدامیک از […]
به گزارش گروه اقتصادی صبح اقتصاد؛ حمید محجوب، چند سال پیش که یارانه ها هدفمند شد، قرار بود همزمان با آزادسازی قیمت ها، بیمارستان و مدرسه ساخته شود، راه ساخته شود، به وضعیت حمل و نقل عمومی رسیدگی شود و انواع و اقسام وعده ها داده شد اما سوال اینجا است که به کدامیک از وعده ها عمل شد؟ مدرسه ساخته شد؟ بیمارستان؟ ماشین با کیفیت؟ هوا سالم شد؟ و درنهایت اینکه چه مقدار به آن وعده هایی که قرار بود برسیم رسیده ایم؟
قطعاً کسی منکر اهمیت آزادسازی قیمت ها نیست اما سوال اینجاست، ضمانت اجرایی وعده هایی که مسئولان در قبال این افزایش ها می دهند چیست؟ آیا این و عده ها صرفا مباحثی در جهت موجه جلوه دادن افزایش قیمت ها نیست؟ آیا نمی شد با سرمایه گذاری درست، راهکارهای جدیدی برای واقعی کردن قیمت ها و یا کاهش هزینه مصرف برای مردم پیدا کرد؟ برای مثال: چرا طی سال های گذشته همزمان با افزایش قیمت برق، فکری جهت بهبود خطوط انتقال برق و جلوگیری از اتلاف ۳۰% برق در خطوط انتقال اتخاذ نمی شود؟ مگر نمی شود با جلوگیری از این اتلاف هزینه برق را ۳۰% کاهش داد؟
مثال دیگر: چرا در طی سالیان اخیر دولت هیچ سرمایه گذاری از محل افزایش قیمت بنزین در رابطه با ساخت خودروهای برقی و یا حتی کم مصرف انجام نداده است؟ یا چرا حداقل امکان واردات خودروهای خارجی کم مصرف، بدون عوارض ایجاد نمی شود؟
آنچه به نظر می رسد متاسفانه مدیران ما آسوده ترین راه حل یعنی افزایش قیمت ها را آموخته اند که نه تنها به نطر منطقی نمی رسد، یک سوال اساسی ایجاد می کند و آن این است که تا کی؟ تا چه زمانی می شود قیمت بنزین و گاز و برق و … را افزایش داد ؟ تا چه زمانی میتوان مالیات ها را افزایش داد؟ تا چه زمانی می شود با افزایش ۱۰% حقوق در ابتدای هر سال کلیه قیمت ها را ۲۰ تا ۳۰ درصد افزایش داد؟ واقعاً تا کی؟
