شما قضاوت کنید؛ چه کسی من را بیکار کرد؟
شما قضاوت کنید؛ چه کسی من را بیکار کرد؟

  وقتی این شب ها به طور تصادفی پای میان برنامه های فرهنگساز سیما می نشینی و رویه تقبیح خرید و واردات کالای خارجی رو می بینی، فقط میتونی بگی “این راه درستش نیست”. وقتی تولید کنده جورابی رو می بینی که برای امرار معاش الان به مسافرکشی رو آورده، اولش خیلی ناراحت می شی […]

 

وقتی این شب ها به طور تصادفی پای میان برنامه های فرهنگساز سیما می نشینی و رویه تقبیح خرید و واردات کالای خارجی رو می بینی، فقط میتونی بگی “این راه درستش نیست”.

وقتی تولید کنده جورابی رو می بینی که برای امرار معاش الان به مسافرکشی رو آورده، اولش خیلی ناراحت می شی اما وقتی فیلم کمی جلو میره، ناراحتیت دو چندان میشه.

دیشب موضوع میان برنامه درباره یک هموطن تهرانی بود که سابق بر این کارگاه تولیدی جوراب داشت و از قبل این کارگاه تولیدی حدود ۴ خانواده، امرار معاش می کردند و زندگیشون رو میگذروندند. اما یهو سرو کله واردات کالای خارجی پیدا میشه و جنس چینی که با قیمت خیلی پایین تر بازار رو قبضه می کنه و اجناس همشهری تولید کننده ما، روی دستش باد می کنه و دیگه کسی خریدارشون نیست.

وقتی پای صحبتش می شینی توضیح میده که چطور سر از مسافر کشی در میاره و برای اینکه سرش بیش از پیش جلوی خانوادش پایین نیاد، سراغ مسافر کشی میره و این کار رو نه تنها درمان درد نمی دونه بلکه فقط مسکنی که برای مدتی درد رو تسکین میده قلکداد می کنه.

این دارنده قدیمی کارگاه تولید جوراب که هنوزم گاهگاهی به کارگاه کوچیکش سر میزنه و دستگاه های قدیمیش رو میبینه که چطور خاک میخورن و بیشتر ناراحت میشه،اصلی ترینن دلیل شکست کسب و کار خودش رو واردات جنس خارجی می دونه و می گه از وقتی جنس خارجی و مخصوصا چینی، سرو کله اش تو بازار پیدا شد، کم کم بنکدارا خریدشون از ما کم شد و به تدریج هم مردم دیگه جنس ایرانی رو نمی خریدن و اینطوری شد که یک تولید کننده، به خاک سیاه نشست و چند تا خانواده دیگه هم از نون خوردن افتادن.

نیاز به توضیح نداره که پیام این میان برنامه چی بوده، همه میتونیم حدس بزنیم که خواسته این برنامه جلوگیری از واردات کالای خارجی بود و ترغیب مردم به خرید کالای ایرانی و اینکه هر کارگاه خرج چند تا خانواده رو در میاره و خلاصه اینکه حمایت از تولید داخلی اقتصاد کشور رو نه تنها رونق میده، بلکه اشتغال و امنیت رو به دنبال داره.

توجه:

۱ – کسی منکر این قضیه نیست که واردات کالای خارجی، یا به دلیل کیفیت و تنوع و یا به دلیل قیمت، کالای فاقد توان رقابت داخلی رو تو بازار، بی خریدار می کنه و تولید کنندش رو بیچاره، اما باید دقت کرد که چرا کالای تولید داخل توان رقابت رو نداره. وقتی تولید کننده ما هنوز همون جنس ۱۵ سال پیش رو تولید می کنه، چطور باید انتظار داشته باشه که با کالای تولید امروز رقابت کنه؟ وقتی تولید کننده ما با همون دستگاه های ۲۵ تا ۳۰ سال پیش داره اقدام به تولید می کنه، که هم مواد اولیه امروزی رو پذیرا نیست و هم صرف انرژی بیشتری داره و هم تنوع تولید دستگاه امروزی رو نداره، حتما محصولاتش به نسبت تولیدات با دستگاه های امروزی قابل رقابت نیست.

۲ – چرا مردم و تولید کننده های ما، به این نکته توجه نمی کنن یا نمی خوان به این نکته توجه کنن که ما توی بازار جهانی داریم زندگی می کنیم و نمی تونیم بگیم ما جورابمون رو خودمون تولید می کنیم و مثلا فقط خط تولید گیربکس ماشین ازتون می خریم. اونها بیشتر حواسشون به تولید کننده هاشون هست و میگن ما وقتی بهت اون نیازت رو می دیم که مثلا جوراب رو هم ازمون بخری. پس ما باید بود و نبود بازار رو هم در نظر بگیریم.

۳ – تاجر ما دنبال سوده، و حساب می کنه اگه از تولید کننده ایرانی بخره سودش به ازای هر جنس ده تومنه و سودش به ازای هر جنس خارجی سی تومنه، خداییش اگه شما بودین جنس خارجی رو نمی فروختین ؟

۴ – راهش این نیست که دل مردم رو به درد بیاریم و بسوزونیم و شان یک هموطنمون رو پایین بیاریم و فقط به بهانه فرهنگ سازی، این تیپ برنامه ها رو تولید کنیم و مثل همه کارای دیگمون فقط با آخرین مرحله از دلیل ها برخورد کنیم، بلکه راهش اینه که می بایست از بیست سال پیش به تولید کننده هامون آموزش می دادیم، که اگه خودشون رو با تغییرات هماهنگ نکنن، چه عواقبی در انتظارشونه. البته فکر کنم بلد نبودیم این کارها رو بکنبم، وگرنه بد تولید کننده هامون رو که نمی خواستیم.

۵ – به نظرم میاد همین الانم این کار رو نمی کنیم تا بیست سال دیگه وضع از این بدتر هم نشه. اینو دیگه نمی تونم متوجه بشم، البته میتونم متوجه بشم، اما … .