از زمان شروع مذاکرات هسته ای بیش از ۱۰ سالی میگذرد. اصطلاح ۵+۱ در زمان ریاست جمهوری حسن روحانی شکل گرفت . به عبارتی در مسیر ابطال ۶ قطعنامه که منجر به لغوشان در قطع نامه ۲۲۳۱ شد و در آنها حقوق حقه ملت ایران را به ناحق زیر سئوال برده بود و محدودیت هایی […]
از زمان شروع مذاکرات هسته ای بیش از ۱۰ سالی میگذرد. اصطلاح ۵+۱ در زمان ریاست جمهوری حسن روحانی شکل گرفت .
به عبارتی در مسیر ابطال ۶ قطعنامه که منجر به لغوشان در قطع نامه ۲۲۳۱ شد و در آنها حقوق حقه ملت ایران را به ناحق زیر سئوال برده بود و محدودیت هایی جدی در مسیر کشتیرانی و فروش نفت ایجاد نموده بودند.
برای کمک به دولت تازه شکل گرفته حسن روحانی که از ابتدا در انتخابات داعیه رابطه با جهان غرب و حل و فصل مناقشات فیمابین ایران و دشمنان انقلاب اسلامی را در سر و در تبلیغات می پرورانید، کشور انگلستان که عنایت ویژه ای به کابینه روحانی داشت و دارد و خواهد داشت قدم پیش نهاده و مناسباتی را بعنوان پیشنهاد با ۵ عضو دائمی شورای امنیت مطرح و نهایتا گوره ۵+ ۱ شکل گرفت تا ایران بتواند با مذاکره و به اصطلاح یک تعامل بر، برد را در فضای دادن امتیاز و گرفتن امتیاز بدست آورد.
در واقع گروه ۱+۵ (که به صورت گروه پنج به علاوه یک خوانده میشود) از پنج عضو شورای امنیت سازمان ملل (آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا و فرانسه) و آلمان تشکیل شده‌است.
دلیل نامگذاری این گروه، حضور پنج عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد که هریک به تنهایی حق وتو دارند ، به همراه کشور آلمان است.
البته در طول مذاکرات این ۶ کشور گاهی شکل دیگری نیز به خود داده اند. یعنی بسته به موضوع مطروحه در حین مذاکرات گاهی به سه کشور اروپایی (بریتانیا، فرانسه و آلمان) در برابر سه کشور دیگر (روسیه، چین و آمریکا)، «گروه سه به‌علاوه سه» گفته می‌شده است.بعد از خروج معنی دار و هنجار شکنانه آمریکا از برجام مقام معظم رهبری در یک بخشی از سخنان خود که در دانشگاه فرهنگیان ایراد میفرمودند به این نکته که مسئولین اکنون میخواهند با بقیه عناصر گروه ۵+ ۱ یعنی بدون امریکا که میشود ۴+ ۱ مذاکره تا بررسی کنند که برجام بدون امریکا میتواند ملاحظات برد، برد در ذهن و در خیالتیم مذاکره کننده را برآورد؟ عین سخنان معظم له بدین شرح استکه:«حالا گفته میشود که برجام را میخواهیم با این سه کشور اروپایی ادامه بدهیم؛ من به این سه کشور هم اعتماد ندارم. من میگویم به اینها هم اعتماد نکنید؛ [اگر] میخواهید قرارداد بگذارید، تضمین به دست بیاورید -تضمین واقعی، تضمین عملی- وَالّا فردا اینها هم همان کاری را خواهند کرد که آمریکا کرد، [امّا] به یک شیوه‌ی دیگر. روشهای سیاسی و دیپلماسی، روشهای ویژه‌ای است؛ گاهی لبخند میزنند و در حال لبخند، خنجر را تا دسته در سینه‌ی انسان فرو میکنند؛ دیپلماسی این است دیگر؛ با اخلاق خوش، با تعریف و تمجید که «بله شما خیلی خوبید، شما آقایید، ما میدانیم شما قرارداد را به هم نمیزنید،،،، اگر چنانچه توانستید تضمین از آنها بگیرید به‌طوری که بشود اعتماد کرد، خب اشکالی ندارد، حرکتتان را ادامه بدهید؛ اگر نتوانید چنین تضمین قطعی‌ای را بگیرید -که بنده هم بسیار بعید میدانم که بتوانید تضمین بگیرید- آن‌وقت دیگر نمیشود این‌جوری حرکت کرد و این‌جوری ادامه داد».
حال و فی الواقع شرایط این سه کشور غربی که حجم مناسباتشان با ایران حتی یک دهم حجم مناسباتشان با آمریکا نیست چگونه میتوان تعامل نمود که دست شما را بفشارند ولی به امریکا چشمک نزنند؟
خانم مرکل بدون کوچکترین پرده پوشی ادامه بحث برجامی را مذاکره روی قدرت موشکی و مناسبات تاثیر گذار ایران در غرب آسیا به عبارتی عراق و سوریه و لبنان و یمن میدانند!!
انگلستان و فرانسه همین یک ماه پیش در همبستگی با امریکا و اسراییل سوریه را بمباران کردند. اساسا غرب امروز به معنای مطلق کلمه اخلاق مدار نیست . پول و منافع اقتصادی همه چیز غرب است.اگر به دلیل اصلی خروج ترامپ از برجام توجه کنید دقیقا این نتیجه حاصل میشود که چرا اروپا در ایران منافع داشته باشد ولی سر امریکا در این موضوع بی کلاه بماند.برجام در ایران این شرایط را داشت که تکنوکراتها را بفریبد و انقلابیون را دلواپس کند.در همین سخنرانی مذکور در دانشگاه فرهنگیان مقام معظم رهبری درد دل باقیمانه ای را مطرح فرمودند که مضمون کلی آن دستور به عدم اعتماد به طرف مقابل بود اما دولت روحانی سرپیچی کرد.به عین مطالب معظم له توجه کنیم؟:« بنده از روز اوّل بارها و بارها گفتم به آمریکا اعتماد نکنید! هم در جلسات خصوصی این را گفتم، هم در جلسات عمومیِ مردمی گفتم؛ در جلسات خصوصی بیشتر هم این را گفتم؛ گفتم به اینها اعتماد نکنید؛ اگر میخواهید قرارداد ببندید، تضمین‌های لازم را فراهم بکنید، بعد صحبت کنید، بعد قرارداد ببندید، بعد امضا کنید؛ به حرفِ اینها اعتماد نکنید. یکی از چیزهایی که بنده آن‌وقت، بخصوص روی آن تصریح کرده بودم این بود که گفتم ما این قرارداد را قبول میکنیم به این شروط -چند شرط بود- یکی از شرط‌ها این بود که گفتیم رئیس‌جمهورِ وقتِ آمریکا بنویسد و امضا کند که تحریمها برداشته شد؛ این جزو شرایط ما بود، جزو شرایط بنده بود؛ خب، مسئولین محترم زحمت کشیدند، تلاش کردند، عرق ریختند، [ولی] نتوانستند و این نشد و نتیجه‌اش این است که دارید مشاهده میکنید: دو سال، دو سال‌ونیم گذشته است، ما به همه‌ی تعهّدات عمل کرده‌ایم، این مردک می‌آید بیرون و میگوید که من قبول ندارم و خارج میشوم و چنین میکنم و چنان میکنم». حال و با توجه به این پیشینه بسیار سیاه از مذاکرات گذشته و نتایج کمتر از صفر حاصله که کارشناسان ضد انقلاب ایرانی در خارج کشور در مصاحبه با بی بی سی آنرا ننگین تر از ترکمنچای میدانند، چه تضمینی میتواند کار ساز تلقی شود؟ روابط بانکی آزاد بین ایران و بقیه؟ وتوی قطعنامه های تحریمی علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل برای همیشه؟ جلوگیری از تبلیغات رسانه ای غرب علیه ایران در کل جهان؟ ایجاد رابطه مستقل و آزاد بین مبادلات پولی و سرمایه گذاری مشترک؟ برداشتن سد ویزا های تجاری برای فعالیت های مورد نظر مشترک؟ گشودن بازارهای هدف برای صادرات ایران و دیگر کشورها به یکدیگر؟
محکوم نمودن اعمال قدرت نابجای اسراییل و امریکا و سعودی در خلیج فارس؟ محدود نمودن تحرکات منافقانه منافقان در اروپا وجلوگیری از برگزاری میتینگهای ایشان در همستگی با سعودی و اسراییل و امریکا؟ تغییر مشی تفکر براندازی نظام جمهوری اسلامی در دکترین سیاست خارجی اروپا؟این عناوین میتوانند سرفصل مذاکرات اولیه برای گرفتن تضمین از باقیماندگان خارجی در برجام بوده باشند و شک ندارم وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران و حتی تیم مذاکره کنند حتی این مواضع به حق ما را نقد خواهند نمود چه رسد به اینکه در مذاکرات به عنوان شرط تضمین مطرح و روی این شروط و نحوه قانونی نموده و تحکیم دائمی آنها در اروپا پای بفشارند!! والسلام
حمید رضا نقاشیان
