بیست و یکمین دوره از مسابقات جام جهانی از روز ۲۴ خرداد رسما آغاز می شود تا روسیه برای یکماه در کانون توجهات دنیا قرار داشته باشد. تیم ملی فوتبال کشورمان بی استرس‌ترین و بی دردسرترین صعود به جام جهانی را در این دوره تجربه کرد و بعد از روسیه میزبان و برزیل، سومین تیمی بود که جواز حضور در این مسابقات را به دست آورد.

بررسی خط به خط و نفر به نفر لیست تیم ملی نشان می‌دهد همانقدر که در نیمه رو به جلوی زمین دست کی‌روش باز است و نیروهای تهاجمی خوبی با استانداردهای بالای جهانی داریم، در نیمه دفاعی شرایط آنچنان به سامان نیست و نگرانی‌هایی وجود دارد.

بی تردید بهترین شرایط را در خط حمله داریم و کی‌روش کوچکترین نگرانی از بابت داشتن مهاجمان خوب ندارد. بزرگترین دردسر کی‌روش این است که از این همه مهاجم خوب کدام‌ها را برگزیند. دست کی‌روش آنقدر در خط حمله باز بود که حتی نام علیپور آقای گل لیگ برتر را در لیست ۳۵ نفره هم قرار نداشت.

علیرضا جهانبخش آقای گل هلند به همراه کریم انصاریفر در صف مهاجمان هستند. به اینها اضافه کنید سردار آزمون و رضا قوچان نژاد که تخصص شان گلزنی با پیراهن تیم ملی است و همچنین مهدی طارمی که مهاجمی مورد علاقه کی‌روش و گلزن با پیراهن تیم ملی است. بزرگترین دردسر کی‌روش شاید این باشد که از بین این همه مهاجم خوب و بین المللی یکی را از لیست مسافران روسیه خط بزند.

دست کی روش برای استفاده از بازیکنان تهاجمی در خط میانی هم باز است. مسعود شجاعی، اشکان دژآگه، سامان قدوس، مهدی ترابی و وحید امیری هافبک هایی هستند که بیشتر از سایرین شانس حضور در ترکیب ثابت و یا بازیکن جانشین را در تیم ملی دارند. در بین این ها لژیونرهایی مثل شجاعی، دژآگه و قدوس به چشم می خورند که از تجربه خوبی هم برخوردار هستند. ترابی و امیری هم بازیکنانی هستند که همواره با پیراهن تیم ملی خوش درخشیده اند. کی روش هر ترکیبی که از این بازیکنان و مهاجمان بسازد ترکیبی ایده آل و مطمئن برای حضور در جام جهانی خواهد بود.

مشکل تیم ملی درست از جایی آغاز می شود که بازیکنان دفاعی مستقر می‌شوند. در جام جهانی برزیل تیم ملی دو هافبک دفاعی با استانداردهای بسیار بالای جهانی در اختیار داشت به اسم آندرانیک تیموریان و جواد نکونام. دو هافبک با تجربه که در جام های جهانی قبلی هم حضور داشتند.

اهل فن به خوبی از نقش مهم هافبک‌های دفاعی آگاهی دارند. بازیکنانی که بار بزرگی از بازیسازی و جمع کردن جلوی خط دفاعی را بر دوش دارند. به نظر خیلی از مربیان هافبک دفاعی مهم ترین پست در فوتبال امروز است و تیم‌هایی که در این پست غنا دارند به توفیق بیشتری هم می‌رسند. اگر تیم ملی ایران در جام جهانی برزیل دفاعی مستحکم داشت که نود دقیقه آرژانتین را به ستوه آورد، از نقش نکونام و تیموریان در آن سیستم نمی توان به راحتی گذشت.

نگاهی به لیست تیم ملی نشان می‌دهد هیچ یک از هافبک‌های دفاعی حاضر در این لیست عیلرغم همه شایستگی ها و توانمندی هایی که دارند در عیار نکونام و تیموریان در جام جهانی گذشته را ندارند و این می تواند آغاز دردسرهای کی روش در جام جهانی باشد.

تیم ملی در ساختار دفاعی و در خط دفاع در مقایسه با جام جهانی ۲۰۱۴ ضعیف تر شده. اگر در جام جهانی ۲۰۱۴ سید جلال حسینی در شرایط سنی خیلی خوبی قرار داشت، امیرحسین صادقی در اوج بود، مهرداد پولادی با قابلیت های دفاعی بالا در سمت چپ و پژمان منتظری با شرایط سنی خوب و قابلیت های دفاعی بالا در سمت راست خط دفاعی قرار می گرفت و در جلوی آنها  نکونام و آندو حضور داشتند تا کمترین موقعیت‌ها نصیب تیم حریف شود، اکنون شرایط متفاوت شده است.

در خط میانی با خط خوردن سیدجلال حسینی میانگین سنی پایین آمده است اما پژمان منتظری هم خصوصیات فنی شبیه به حسینی دارد و بعید است بتواند در این سن مدافع میانی ایده آلی باشد.

در چپ و راست خط دفاعی هم بازیکنانی داریم که کمتر از مدافعان کناری جام جهانی گذشته در کارهای دفاعی موفق هستند.

در هافبک دفاعی هنوز دغدغه بزرگی وجود دارد. سعید عزت اللهی در بازی اول غایب است و امید ابراهیمی هم به دلیل مصدومیت هنوز نتوانسته شرایط مطلوبی برای بازی پیدا کند.

در صف مدافعان تیم ملی تنها مرتضی پورعلی گنجی است که با شرایط سنی خوب و بهره وری از تجربه بالای بین المللی در شرایط ایده‌آلی به سر می‌برد. احتمال استفاده کردن از سایر نفرات مثل خانزاده و سید مجید حسینی هم بسیار کم است.

در واقع تیم ملی ایران در روسیه بسان طاووس است. طاووس بر خلاف دم زیباش، پایی زشت دارد که همواره آن را با دم زیباش پنهان می‌کند تا دیده نشود. نیروهای تهاجمی تیم ملی ایران در جام جهانی نقش پرهای طاووس را ایفا می‌کنند که باید ضعف ساختار دفاعی را هم پوشش دهند.