این روزها که هنوز موضوع تحلیف و تنفیذ آراء قسمی از مردم به ریاست جمهوری ١٣٩۶-١۴٠٠ مطرح است و ایران اسلامی در تکریم جمهوریت ولو بسیار پرهزینه قرار است تاوان عدم درایت  دقیق شورای نگهبان به شرایط کشور را بدهد، اتفاقات جالبتری هم مطرح میشوند که در نوع خود بی نظیرند.

دولت شنبه ١۴ مرداد را تعطیل اعلام میکند تا نکند ملت ایران از رفت و آمد خارجیانی که به کشور دعوت شده اند تا در مراسم تحلیف و شاید تنفیذ ریاست جمهوری شرکت کنند دچار مزاحمت شوند.

این شاه مخلوع در جریان جشنهای ٢۵٠٠ ساله شعور این را نداشت که تعطیلی اعلام کند که مردم شیراز بادیدن خارجی ها اذیت و آزار نبینند. واقعاً باید به دولت احسنت گفت که این همه بفکر مردم است و نمیگذارد ذره ای در دل مردم آب تکان بخورد.

فقط اگر هزینه این دعوتها که شائبه ای جز پز دادن در مقابل خارجی ها که البته آنها که رای حلال و حرام نمیفهمند، را هم یک جوری مردم نمیدادند که دیگه نوراٌ علی نور میشد زیرا هزینه جشنهای ٢۵٠٠ساله شاهنشاهی را دولت آن زمان از بیت المال داد و طبعاً اگر این هزینه ها در جریان تحلیف و تنفیذ از جیب مردم نمیرفت تفاوتها خیلی بیشتر میشد.

خارجیها که باشند اتفاقات مهمتری هم می افتد:

١- هر کدام در رودربایستی مجبور می شوند بازدید پس بدهند و با این کار سیاست خارجی در جمهوری اسلامی رونق می گیرد. این دکترین سالها در دانشگاه های امریکا و انگلیس درس داده شده و تازه در ادوار گذشته حسن کچل هم که با همین تز گاوشان را کشت  و داد همسایه ها خوردند، تا بعدا دعوتشان کنند هم این دکترین را از آن طرف آب آورده بود.

٢-خارجی ها که باشند چون ملت ایران خیلی مهمان دوست هستند،لذا آن گروه اندکی که کمی رای حلال و حرام را می فهمند در رودربایستی خارجی ها در می مانند و در جلسه تحلیف و تنفیذ از تریبونها چیزی مطرح نمیکنند که موجب خفت رئیس جمهوری  شود و خارجی ها کمی به هم نگاه کنند تا معلوم شود پشت پرده هایی هم در انتخابات بوده است.

٣- خارجی ها که بیایند و ما از آنها مفصل پذیرایی کنیم اینها بعدش که رفتند خارج در مقابل تحریمها ایستاده و ترامپ را به بیچارگی میکشند و از این ابتکار ناب دولت ایران در انتخاب رئیس مهماندوست خود قدردانی میکنند و این یکی از راههای مبارزه با تحریمهاست .

۴- خارجی ها که حضور داشته باشند اصلا داخلی ها مجال بروز پیدا نمیکنند و همین امر باعث می شود انتخابات از حوزه تاثیر داخلی به تاثیر بین المللی تغییر ماهیت بدهد و این ابتکار دولت فی الواقع شاهکار استفاده از فرصتهاست.

۵- خارجی ها که باشند زمینه برای ایجاد معاملات نفر به نفر که اساسا یکی از تز های سیاست خارجی در دیپلماسی پنهان است جامه تحقق یافته و پدیده نفوذ به شکل عکس در آن کشورها محقق می شود و باز هم این امر از ابتکارات  این دولت محسوب می شود.

۶- خارجی ها که باشند می شود برخی مهمانها که احیانا یک وابستگی هایی هم به برخی انجمنها مثل فراموشخانه های بین المللی و یا امثالهم دارند را هم با آنها مخلوط کرد که خیلی به چشم نیایند و همینجا با آنها کل و پخت های لازم را انجام می دهند و لازم نیست خارج برویم تا بیخودی ارز هزینه شود که این هم از ابتکارات محیرالعقول عناصر حامی دولت است.

حال و با توجه به این همه ابتکار که محصول دولت یازدهم است و کمتر کسی به عقلش رسیده که راهکار و ساز و برگ توسعه دیپلماسی را به همین آسانی تهیه ببیند ، ما چرا اصرار کنیم  اعضای کابینه تغییر کنند؟ این ظلم به قاطبه ملت ایران نیست که یک چنین اعجوبه هایی را در محوریت عقل و اجماع تدبیر و امید نداشته باشند!

اساسا در جمهوری اسلامی ایران خارجی ها باید بر امور صحه بگذارند و دولتی که این بارقه ی احساس ملی در فهم و عقل و ادراک را دارد هرگز و هرگز نباید تغییر کند.

به امید روزی که ما ملت ایران درک واقعی از اثرات حضور خارجی ها پیدا کنیم.

نتیجه اینکه در خصوص بسیاری از عناصر ماندگار در دولت دوازدهم باید این دوبیتی خوانده شود که:

عجب بختی است بخت برنگشته

چشیـــده آب را، آبــــی نگشتــــــه

خدایش بخت نو بخشیده تا نیک

بگوینــد این خرابی ســر نوشتـه

والسلام

حمید رضا نقاشیان