دوشنبه شب از سری بازیهای گروه ب که به گروه مرگ نامگذاری شده بود بازی اخر ایران در گروه خود را تماشا کردیم که بچه های تیم ملی خیلی با غیرت و تعصب بازی کردند . و نهایتا تیم ما با تیم پرتغال یک بر یک مساوی کرد و داور مجبور شد ۳ بار به […]
دوشنبه شب از سری بازیهای گروه ب که به گروه مرگ نامگذاری شده بود بازی اخر ایران در گروه خود را تماشا کردیم که بچه های تیم ملی خیلی با غیرت و تعصب بازی کردند .
و نهایتا تیم ما با تیم پرتغال یک بر یک مساوی کرد و داور مجبور شد ۳ بار به ویدئو چک مراجعه بکند که اولی موجب تشخیص ضربه پنالتی علیه ما شد که رونالد زد و بیرانوند گرفت.
دومی هم باید موجب اخراج کریس رونالدو به قول بعضی ها (سی آر ۷) میشد که به یک کارت زرد اکتفا شد و سومی هم موجب تشخیص ضربه پنالتی شد که کریم انصاری فرد زد و گل شد و نهایتا ما با پرتغال مساوی شدیم و با ۴ امتیاز از جام جهانی خداحافظی کردیم.
اما در میان این شروع تا ختم حضور برای ما نکات زیادی مطرح است که بسیار لازم است ما بدانها بپردازیم ولو امروز گوش شنوایی برای شنیدن آنها وجود نداشته باشد اما ثبت موضوعات در تاریخ خود ارزشی است که باقی میماند.
نفس اینکه ما تلاش میکنیم به جام جهانی برویم و با این اعزام در کشور موجب ایجاد هیجانی ملی میشویم بنظرم مفید فایده برای ایجاد اعتمادبه نفس ملی و حتی تا مقدار بسیار زیادی نشاط اجتماعی میشود و این نشاط برای هر ملتی از نان شب واجب تر است.
اینکه ما در مردم توقعی ایجاد کنیم که احتمال بردن تیمهایی در سطح اسپانیا و پرتغال را خواهیم داشت کمی از واقعیت بدور بود و اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم اینکه ما از اسپانیا فقط یک گل خوردیم و با پرتغال هم حسب یک تصادف به پنالتی رسیدیم نباید ما را به خود مغرور نموده و باور کنیم که فوتبال ما به سطح فوتبال چنان کشورهایی رسیده است. که مردم متوقع باشند ما بتوانیم از گروه مرگ صعود نموده و اسپانیا و پرتغال را پشت سر بگذاریم این توقع به معنای واقعی غیر عادلانه و حتی غیر منصفانه مینمود و بنظرم ما در محل عادلانه ای وحتی کمی هم بالاتر موفق به حذف از جام شدیم و چرا میگویم موفق زیرا برای تیم ملی آبرو کسب کردیم و حذف شدیم و حالا باید برای جام آسیایی خود را آماده کنیم اما درسهایی که از این حضور گرفته ایم تا حدی بشرح زیرند.
۱-ملت نیاز به شادمانی و هیجان ملی دارد و این نیاز را میتوان در ورزش بدست آورد فلذا از سرمایه گذاری در ورزش قهرمانی نباید غافل شد.
۲-پرداختن هزینه برای مدیریت تیم در مقابل انچه در سطح ملی بدست می آید هزچه باشد ناچیز است و نباید تحت تاثیر گفته های محدود نظر داخلی از پرداختن به ارزشهای کیفی در انتخاب سرمربی غفلت نماییم.
۳-مدیریت ورزش در ایران تاکنون تحت تاثیر تنگ نظری محل تمرکز بهترینها نبوده است و دولتها با دست دوم گرفتن اولویتها اشخاصی در سطوح پایین تری را به خدمت می گرفته اند حال انکه وقتی در یک تورنومنت جهانی میتوان این همه انگیزه ایجاد نمود ، چرا بهترین و آزموده ترینها را به این حوزه اختصاص ندهیم.
۴- فرایند سیاسی کردن ورزش از دیرباز در بسیاری کشورها متداول بوده است و ای کاش این امر در حوزه اجتماعی و فرهنگی و خارج از چارچوب سیاسی نگاه شود تا بتوان برای این ساختار از یک برنامه کلان با دکترین ماندگار ۲۰ ساله که مجلس تصویب نماید تا تغییرات در مدیریت کشور قادر به تاثیر گذاری در آن نباشد شکل تحقق بیابد. و ما بتوانیم شاهد فرزندان این کشور در سنین بسیار پایین و در آکادمی های علمی ورزش جان پایه داری به ریشه دار شدن ورزش قهرمانی ببخشند.
۵- نگرانی بزرگ در این حوزه گستره شیوع فساد در کشور است که تا حدی به حوزه ورزش هم کشیده شده است. و از آنجا که ما در این حوزه منش های پهلوانی را در سابقه تمدنی ورزش خود داریم ایکاش بتوانیم همه حوزه های این بخش را به تمیزی گل و خوشرنگی افتاب اداره کنیم.درخاتمه بازیهای خوب تیم فوتبال کشور عزیز مان ایران را محل تقدیر قرار داده و به یکایک دست اندرکاران این حوزه تبریک عرض میکنم و امید وارم تجربه جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸ بتواند برای نظام ورزشی ما در اینده ظرفیت اندیشیدن و تعمیق رشد علمی و سازمانی و برون رفت از آلودگی ایجاد نماید. ان شاالله. والسلام
حمید رضا نقاشیان
