به گزارش گروه اجتماعی صبح اقتصاد؛ بیست و سومین نمایشگاه بین المللی مطبوعات طبق رسوم هر سال در مصلی تهران با عناوین جالبی برپا شد و جالب است بدانیم ایران تنها کشوری است که نمایشگاه مطبوعات برپا می‌کند. هنگام ورود به این نمایشگاه تصور عموم، دیدن انواع تیتر‌ها، روزنامه‌ها و همچنین ابزار آلات خبر و […]
به گزارش گروه اجتماعی صبح اقتصاد؛ بیست و سومین نمایشگاه بین المللی مطبوعات طبق رسوم هر سال در مصلی تهران با عناوین جالبی برپا شد و جالب است بدانیم ایران تنها کشوری است که نمایشگاه مطبوعات برپا می‌کند.
هنگام ورود به این نمایشگاه تصور عموم، دیدن انواع تیتر‌ها، روزنامه‌ها و همچنین ابزار آلات خبر و مطبوعات بود،درحالی که درست اولین منظره بنرهای تبلیغاتی مجلات و روزنامه‌های شرکت کننده در این نمایشگاه به چشم می آمد؛ و در قدم دوم دیدن افرادی که تراکت‌های تبلیغاتی پخش می کردند.
اولویت کدام بود؟ دکور یا نمایشگاه؟
در محیطی که باید به رسم ماهیت، مطبوعات جلوه نمایی کنند، دکور‌ها بیشتر از عنوان نمایشگاه خودنمایی می کردند و هیچ تابلو و راهنمایی برای کمک به بازدید کنندگان جهت پیدا کردن غرفه‌های مد نظر وجود نداشت. بازدید کننده برای آشنایی با غرفه‌ها باید حتما یک دور قمری کامل نمایشگاه را می جرخید تا بتواند جایگاه‌ها را تشخیص دهد و در دومین دوربازدید خود تازه متوجه می شد که مطبوعات کاغذی اعم از روزنامه‌ها در کدام سمت و خبرگزاری‌ها و سایت‌ها در کدام سمت هستند.
عدم حضور رسانه های مطرح
اما پس از چند دور بازدید جای خالی مهم ترین‌ها کاملا مشهود است، عدم حضور چهار خبرگزاری و روزنامه در این نمایشگاه شاید به نوعی اعتراض این رسانه ها را بیان کرد!
ادامه مسیر بازدید، با آدم‌های رنگ شده عجیبی به شکل دلقک مواجه شدیم که مقابل برخی از غرفه‌ها ایستاده بودند و بازدیدکنندگان را دعوت به انداختن سلفی می کردند و متاسفانه نه می‌توان آنها را جزیی از مطبوعات خواند نه می‌توان جدا از این حوزه و ابزار سرگرمی بیان کرد.
پس از گذر از این حاشیه ها، برخی از رسانه‌ها از وجود غرفه گردان‌ها به جای خبرنگاران انتقاد می کردند که این امر در همه غرفه‌ها صدق نمی‌کند و خبرنگاران خبره در زمینه‌های مختلف در غرفه‌ها دیده می‌شوند، که در حال تلاش برای اطلاع رسانی به عموم جامعه هستند.
مالباختگان!
با پایان اینگونه حواشی که جنبه انتقادی به خود دارد ناگهان صدای شعار هایی به گوش می‌رسد که از گوشه و کنار نمایشگاه به مرکز هجوم آورده و از مسئولان در خواست رسیدگی داشتند و جالب توجه بود که غیر از دوربین‌های موبایل خبرنگاران و عده قلیلی از مردم کسی پاسخگوی آنها نبود.
آدم آهنی، اهدای نایلون‌های با نماد رسانه‌ها مورد نظر، تست قند خون رایگان، تعویض سیم کارت‌های نسل سوم به نسل چهارم و … از حاشیه‌های یک نمایشگاه تخصصی بود که جای تامل دارد و تنها مختص به یک نمایشگاه نبوده و نیست.
مجلات و روزنامه‌های چیده شده در مقابل غرفه‌ها که بازدید کنندگان تنها به تماشای جلد آن بسنده کرده و گذر می کردند و برخی نیز از بدو ورود به دنبال خرید لوازم التحریر برای دانش آموزان خود بودند!
کیفیت نمایشگاه مطبوعات
همه این‌ها به بی کیفیتی بیست و سومین نمایشگاه بین المللی مطبوعات اشاره کرده و از نارضایتی خبرنگاران و اصحاب رسانه حکایت می‌کند و بیانگر نامشخص بودن اهداف نمایشگاه‌های بزرگی نظیر مطبوعات است.
حال سوالاتی در این بین مطرح است که اهداف اصلی این نمایشگاه چیست که اینگونه زمان و محل به بطالت می‌گذرد و هیچکس از کیفیت و روند نمایشگاه رضایت کامل را ندارد.
لابی های پنهان!
نمایشگاهی که از ابتدا با لابی‌های پشت پرده رسانه ها برای مکان هایی با کارایی بیشتر کلید می‌خورد و به دعوت از هنرمندان و چهره های مشهور و سایر حوزه‌ها جهت بالا بردن بازدیدشان پیوند می‌خورد. انتظاری جز فراموشی رسالت اصلی این نمایشگاه نمی‌توان داشت.
نمایشگاهی که باید پیوند سه ضلع (نویسنده، ابزار نویسنده و خواننده مطبوعات) را در جامعه نشان دهد،حالا تنها به پر کردن صفحات خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها تبدیل شده و به غیر از افراد سرشناس انتظار علاقه‌مندان به مطبوعات را برای بازدید از غرفه مطبوعه نمی‌کشد.
یکی از خبرنگاران حاضر در غرفه‌ها اینگونه نمایشگاه را تشریح می‌کند: « بیشتر شبیه به نمایشگاه مبلمان اداری است که با چند روزنامه مزین شده!»
خبرنگاری دیگر از سردی و بی انگیزگی غرفه‌ها و لابی برخی رسانه‌های برتر برای مکانی بهتر جهت رقابت می‌گوید؛ مکان‌هایی با دسترسی بهتر، که باید در اختیار رسانه های نوظهور تازه پا به میدان گذاشته، قرار داده می‌شد،متاسفانه طبق روال هر ساله محل استقرار مطرح ترین‌ها شد!
البته شایان ذکر است که امسال بخش کودک نمای بیشتری داشت و می‌توان گفت غرفه‌های رنگ آمیزی و خمیر بازی زیادی برای کودکان ارائه شده بود تا حداقل این قشر از آمدن به نمایشگاه مطبوعات لذتی برده باشند؛ هرچند جای‌خالی نشریات هنری کاملا مشهود بود و تقریبا می‌توان گفت غرفه‌ای برای نشریات آشپزی، خیاطی و هنر‌های تجسمی به طور چشمگیر دیده نمی‌شد.
بانی این نمایشگاه کیست؟ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی؛ این پاسخ بیانگر توقع سه ضلع مطرح شده در قسمت‌های گذشته است. وزارت ارشاد مسئول برپایی نمایشگاه مطبوعات بوده، اما به نظر می‌رسد خود نیز از اهداف اصلی این نمایشگاه مطلع نیست و شاید هم عدم نظارت و راهنمایی را به نوعی آزادی‌بیان رسانه تلقی می‌کند.
هیچ نظارتی بر نظر سنجی‌های منقضی شده نمی‌شود؛ نظر سنجی هایی که به زمان انتخابات بر می‌گردد و مطرح کردن این موضوع هیچ سطح دانشی را ارتقا نخواهد داد؛ هیچ نظارتی بر پخش تصاویری که ممنوعیت چاپ در نشریات را دارد، اما حالا به عنوان شو تبلیغاتی یک خبرگزاری استفاده می‌شود نیست، به نظر می‌رسد وزارت ارشاد هر سال بر پایه رسم و عادت این نمایشگاه را برپا می‌کند تا از تکلیف و رسوم خود کوتاهی نکرده باشد.
نمایشگاه مطبوعات یک نمایشگاه کاملا تخصصی با حضور خبرنگاران و اصحاب رسانه ای است که زحمت فراوانی برای اطلاع رسانی به مردم و عموم جامعه کشیده‌اند؛ این فضا به آرامش و ژرف اندیشی بیشتری احتیاج دارد، نه هرج و مرج های نمایشگاه هایی نظیر مواد غذایی یا نمایشگاه های مبلمان!
برای برپایی این نمایشگاه ها باید تدبیر بیشتر، دقت و نظارت بالا تری در نظر گرفته شود و با برنامه ریزی جدی تری به این قشر که معرف فرهنگ جامعه هستند پرداخت.
