مدت زمان اشتغال فرد به عنوان شاغل رسمی (تحت پوشش بیمه بازنشستگی) بیانگر شاخص «طول مدت اشتغال» است که بر اساس قوانین موجود در کشور هر فرد در صورت اشتغال رسمی در کشور بدون در نظر گرفتن موارد استثنا می‌تواند پس از ۳۰ سال کار، بازنشسته شود.

از منظر مطالعات آماری، وضعیت نیروی کار کشور از نظر طول مدت اشتغال، می‌تواند در برنامه ریزی‌های مربوط به منابع انسانی نقش اساسی ایفا کند.

اما تحلیل‌های آماری گزارش مرکز آمار و اطلاعات راهبری وزارت کار نشان می‌دهد؛ در سال ۱۳۹۵ از ۲۲.۶ میلیون نفر شاغل در کشور طول مدت اشتغال در شغل اصلی برای بالغ بر ۱۲.۱ میلیون نفر از شاغلان کشور که حدود ۵۳.۸ درصد از کل شاغلان را شامل می‌شود، کمتر از ۱۰ سال است. به عبارتی مدت اشتغال رسمی این گروه از شاغلان یک دهه برآورد می شود.

همچنین طول مدت اشتغال در شغل اصلی برای ۲۴.۷ درصد از نیروی کار که حدود ۵.۶ میلیون نفر از شاغلان را تشکیل می دهند بین ۱۰ تا ۲۰ سال برآورد شده است.

طول مدت اشتغال در شغل اصلی برای حدود ۳.۱ میلیون نفر از نیروی کار کشور معادل ۱۳.۸ درصد از شاغلان، بین ۲۰ تا ۳۰ سال است. همچنین طول مدت اشتغال در شغل اصلی برای حدود ۱.۸ میلیون نفر بیش از ۳۰ سال است که ۷.۸ درصد از نیروی کار را شامل می شود.

نتایج این گزارش رسمی نشان می‌دهد، نیروی کار کشور از نظر طول مدت اشتغال بسیار جوان است و طول مدت اشتغال بیش از ۱۵.۶ میلیون نفر از نیروی کار کشور معادل ۶۸.۷ درصد از شاغلان، کمتر از ۱۵ سال است.

بر این اساس میانگین طول مدت اشتغال در کشور حدود ۱۲.۲ سال برآورد می شود که این شاخص برای زنان حدود ۱۱.۰ سال و برای مردان نیز حدود ۱۲.۵ سال برآورد می شود.

یافته‌های این گزارش رسمی حاکی از آن است که مدت اشتغال برای مردان و زنان کمی متفاوت است. همانگونه که مشاهده می گردد هرچه طول مدت اشتغال افزایش می یابد نقش زنان کمرنگ‌تر می‌شود. به عبارت دیگر زنان با اشتیاق بیشتری وارد عرضه فعالیت اقتصادی می شوند ولی بسیار زودتر از مردان از نیروی کار کشور خارج می شوند که دلیل آن را می توان به عوامل اجتماعی از قبیل ازدواج، داشتن فرزند و … مرتبط دانست.

نتایج حاصل از مطالعه شاخص طول مدت اشتغال در شغلی اصلی همچنین نشان می‌دهد، بیش از ۱.۸ میلیون نفر از شاغلان که فقط ۷.۸ درصد از نیروی کار را تشکل می دهد، بیش از ۳۰ سال در شغل اصلی خود فعالیت دارند.

طول مدت اشتغال در شغل اصلی به متغیرهایی چون موقتی بودن شغل، تعطیلی کارگاه یا واحد مربوطه، نارضایتی شغلی از شغل اصلی، انگیزه برای جستجوی شغل بهتر، نارضایتی فرد شاغل از کارفرما یا بالعکس، عدم تمایل به ادامه فعالیت به دلیل حقوق و دستمزد پایین بستگی دارد.

همچنین لازم به ذکر است بر اساس مطالعات نیروی کار در سال ۹۵ که از سوی مرکز آمار ایران منتشر شده بود، عوامل ترک کار در ۵ سال گذشته مورد بررسی قرار گرفت که اولین عامل ترک شغل، «موقتی بودن کار» بود. علاوه بر این پایین بودن درآمد، تعدیل نیرو، به پایان رسیدن دوره خدمت وظیفه، تعطیلی دائمی محل کار، فصلی بودن کار، مسائل خانوادگی، بیماری، جابجایی محل کار، مهاجرت و تحصیل یا آموزش برخی از عوامل ترک کار در سال ۹۵ بودند.