سی‌وششمین دوره از جشنواره موسیقی فجر، مقطع عجیبی بود. فرض کنید کنسرتی در حال برگزاری است ولی سالن خالی است و نوازندگان برای صندلی‌های بدون تماشاگر می نوازند؛ با این همه آنها می دانند کمی آن طرف‌تر از پشت قاب‌های تلفن‌های همراه مخاطبانی نظاره‌گرشان هستند. آری این دوره عجیب بود؛ چراکه کرونا، این مهمان ناخوانده […]
سی‌وششمین دوره از جشنواره موسیقی فجر، مقطع عجیبی بود. فرض کنید کنسرتی در حال برگزاری است ولی سالن خالی است و نوازندگان برای صندلی‌های بدون تماشاگر می نوازند؛ با این همه آنها می دانند کمی آن طرف‌تر از پشت قاب‌های تلفن‌های همراه مخاطبانی نظاره‌گرشان هستند. آری این دوره عجیب بود؛ چراکه کرونا، این مهمان ناخوانده ارکسترها را از صحنه اصلی پایین کشید و آنها را از مقر همیشگی‌شان به سالن انتظار تالار وحدت راهنمایی کرد.
ایسنا در راستای مروی بر خاطرات جشنواره‌های موسیقی فجر در سالهای گذشته، تلاش می‌کند در گزارش‌هایی جداگانه مطالب و عکس‌هایی نوستالژیک از هر دوره را انتخاب و منتشر کند. آنچه می خوانید حاصل این نگاه است.
اواخر سال ۹۸ بود که دلهره‌ای به جان جهان افتاد. همه از یک بیماری واگیردار حرف می‌زدند؛ بیماری که ویدیوهایی از آن در فضای مجازی دست به دست می‌شد که هر کدام همچون ناقوس مرگی بودند برای بشر. خطری که همه را تهدید می‌کرد و تفاوتی هم نداشت در کدام کشور باشی؛ چراکه در نهایت ممکن بود هر کس به این ویروس مرگبار گرفتار شود.
در ابتدا گمان میرفت که این ویروس تنها دو ماه یا نهایتا با فرا رسیدن تابستان از بین برود ولی اینگونه نشد که نشد.
کرونا که آمد در اواسط برگزاری سی‌وپنجمین دوره از جشنواره موسیقی فجر به سر می‌بردیم و همان زمان هراسی به جان مردم افتاده بود که مبادا به این ویروس مبتلا شوند، تازه آن هم زمانی که هنوز چندان از خطرناک بودن آن باخبر نبودیم.
کرونا با هیچکسی شوخی نکرد، اگر به آن مبتلا می‌شدید ماجرا کاملا جدی بود، خواه یا ناخواه باید از هم فاصله می‌گرفتید، مهمانی‌ها را به عقب می‌انداختید و خلاصه از خیلی تفریحات خود می‌گذشتید.
کرونا رویدادی بود که تنها تکنولوژی توانست در کنار آن به کمک بشر بیاید و تا حدی او را از دوران قرنطینه‌های سنگین نجات دهد، ویروسی که بشر مدرن را بیش از پیش تنها کرد و او را در انزوا فرو برد.
دیگر خبری از جشنواره و فستیوال و رویدادهای پرجمعیت نبود، حتی اسکار و گلدن گلاب هم در آن زمان مجازی برگزاری شدند.
به هر حال این مجازی کاری به سراغ جشنواره موسیقی فجر هم آمد و یک دوره تمام کلیه رویدادهای فرهنگی و هنری را از قاب تلفن‌های همراه یا لپ‌تاپ برای مخاطبان به تصویر کشید.
این ویروس منجر شد که ارکسترها دیگر همچون گذشته با خیال راحت در کنار هم ساز ننوازند و هر کدام از خانه خود فیلمی بگیرند و به صورت لایو یا توسط تدوین، ویدیوها را در کنار هم منتشر کنند.
در سی‌وششمین جشنواره موسیقی فجر هم دیدیم که حتی عکاسان و فیلم‌برداران هم چندان اجازه حضور در سالن‌های خالی را نداشتند و هنرمندان موسیقی با فاصله از هم، ماسک به صورت و به امید اینکه به کرونا مبتلا نشوند، نواختند.
نوازندگان ارکستر ملی نیز گویی که قصد سوگواری برای جان‌های از دست رفته را داشته باشند از بالا تا پایین سیاه بر تن کرده بودند و به صورت پراکنده در سالن نشستند و مرثیه‌ای برای مبتلایان کرونا و از دست رفتگان اجرا کردند.
این نوازندگان جهت رعایت فاصله اجتماعی و پروتکل‌های بهداشتی، از مقر همیشگی خود یعنی استیج تالار وحدت پایین آمدند و به سالن انتظار رفتند و با فاصله از هم آن هم در شرایطی که مدت‌ها بود تمرین نکرده بودند، اجرایی را به نمایش گذاشتند که البته توانست مورد قبول واقع شود.
