سحر غنی‌زاده می‌گوید از آنجایی که کشتی آلیش رشته‌ای المپیکی نیست مسئولان وزارت ورزش به آن توجه کمی می‌کنند.
به گزارش صبح اقتصاد، تیم ملی کشتی آلیش زنان ایران اواخر اردیبهشت ماه مسابقات قهرمانی آسیا را پیش رو دارد و اولین مرحله اردوی خود را هم پشت سر گذاشته است. قرار است تا زمان اعزام دو مرحله اردوی دیگر برگزار شود.
سحر غنی‌زاده، کشتی‌گیر وزن ۷۰ کیلوگرم تیم ملی در گفت‌وگو با ایسنا به وضعیت اردوی ملی اشاره و بیان کرد: ابتدا مسابقه انتخابی داشتیم که خوشبختانه برای قهرمانی آسیا انتخاب شدم. آقای دبیر هم به خوبی حمایت می‌کند و چند روز قبل هم به اردوی ما آمد. خوشبختانه شرایط خوب است و یک هفته تمرینات بدنسازی و کشتی داشتیم و دو اردوی دیگر هم داریم.
او به نحوه ورود خود به کشتی اشاره کرد و گفت: تقریبا ۲۰ سالم بود که کشتی را انتخاب کردم و الان ۵، ۶ سال است که به صورت حرفه‌ای کار می‌کنم. برادرم عضو تیم ملی و پدرم هم از کشتی‌گیران قدیم بود. علاقه خانواده‌ام باعث شد تا من هم به این رشته گرایش پیدا کنم.
غنی‌زاده در مورد واکنش مردم نسبت به کشتی زنان با وجود گذشت چندین سال از فعالیت این رشته گفت: کشتی زنان بیش از ۱۰ سال است که زیر نظر فدراسیون کشتی قرار گرفته است. تیم ایران سه سال پیش در قهرمانی جهان برای اولین بار قهرمان و این باعث شد شناخت مردم بیشتر شود. این رشته خیلی علاقمند دارد و هر چه می‌گذرد علاقمندان آن بیشتر میشود. واکنش‌ها هم متفاوت است؛ برخی خیلی دوست دارند و از هیجان‌شان حس خوبی می‌گیرم. برخی هم شاید مخالف باشند و می‌گویند چرا خانم باید در چنین رشته خشنی فعالیت کند. البته این رشته خشن نیست بلکه ورزشی قدرتی است.
ملی‌پوش کشتی زنان با بیان اینکه کشتی آلیش المپیکی نیست و مسئولان وزارت به آن کم‌لطفی می‌کنند، ادامه داد: ما مسابقات جهانی و آسیایی داریم و با جان و دل زحمت می‌کشیم. اگر بیشتر از رشته‌های دیگر زحمت نکشیم کمتر هم نمی‌کشیم. انتظار داریم به این رشته هم رسیدگی کنند. اگر بخواهیم جایی استخدام شویم می‌گویند المپیکی نیستند و شاید قبول نکنند.
او در این مورد افزود: از مسئولان انتظار داریم همانطور که به رشته‌های دیگر اهمیت می‌دهند به کشتی زنان هم بها بدهند. چند سال پیش در بخش تیمی قهرمان جهان شدیم اما هنوز جایزه این قهرمانی را دریافت نکرده‌ایم. حتی وزارت ورزش برای بازی‌های داخل سالن نصف پول یک سکه را به ما داد.
غنی‌زاده در پایان گفت: از خانواده، برادرم و کسانی که در این رشته کمکم کردند، تشکر می‌کنم.
