«صددام»؛ وقتی جهان کمدی را نمی‌شناسی

به گزارش واحد فرهنگی خبرگزاری صبح اقتصاد پدرام پورامیری که تا پیش از این با «نسبت خونی»، «جان‌دار» و «یادگار جنوب»، استعداد بالای خود را در تشریح جنس روابط و فضاسازی‌های ملتهب نشان داده، حالا در نخستین تجربه کمدی خود، نتوانسته حتی به حداقل‌ استانداردهای این حوزه ورود داشته باشد.

«صددام» سوژه جالبی دارد. مخاطب منتظر است تا با چالش داستانی که در ابتدای داستان رقم می‌خورد، یک فضاسازی بکر و پرحادثه را شاهد باشد اما متاسفانه تمام این گستره کمدی، صرف یک موقعیت جابجایی همسر و خواهر صلاح (رضا عطاران) شد تا در فقدان فضاسازی‌های متعدد، مخاطب شاهد اتفاق‌های تکراری از محل این جابجایی قرار گرفته و چندان از این تکرار خرسند نباشد.

داستان در همین محدودیت فضاسازی نیز نمی‌تواند مبتکرانه نشان دهد. قصه علاوه بر اینکه طرحی برای خلق موقعیت‌های کمیک در این صحنه‌ها ندارد بلکه اصرار عجیبی بر روی برخی آکسان‌ها نظیر ماندن جای رژ لب بر صورت صلاح یا خشونت حمیده (آزاده صمدی) از خود نشان می‌دهد که از نیمه فیلم به بعد، مخاطبش را آزار می‌دهد.

فیلم همچنین از فرصتی که خود مهیا می‌کند و آن، شباهت بالای گریم صلاح به چهره صدام است نیز بهره‌برداری مشهود و عمیقی به عمل نمی‌آورد تا این ابتکار جالب‌توجه نیز نتواند اتفاقی را برای فیلم رقم بزند.

تمام این موارد را هم که کنار بگذاریم، به تلاش فیلم برای خنده گرفتن از موقعیت‌های جامعه در دهه شصت می‌رسیم. داستان، تلاش می‌کند تا به‌واسطه رقم خوردن اتفاقات فیلم در دهه ۶۰، یک خط کمدی مستقل فارغ از آن‌چه به‌عنوان ضرورت برای خود متصور شده، در نظر بگیرد.

جالب آن‌که فیلم در این زمینه نیز سترون نشان می‌دهد و نمی‌تواند از این محل نیز آورده‌ای برای خود کسب کند. داستان حتی نمی‌تواند از محل تقابل انسان‌های کودن و زیرک داستان نیز خنده بگیرد. نمونه این روند را می‌توان در جنس روابط ثریا (پریناز ایزدیار) با دیگر بازیگران به وضوح مشاهده کرد. وقتی فیلمنامه تا این میزان الکن نشان می‌دهد، مشخص است که نمی‌تواند دستاوردی در این حوزه برای خود کسب کند.

«صددام» آن جنس کمدی خاصی نیست که بتواند نظر منتقدان و حتی مخاطبان را به شکلی عام به سمت خود معطوف دارد. یک سوژه خاصی را مطرح کرده اما استراتژی روایی چندانی برای آن در نظر نمی‌گیرد. فیلم پر از سکانس‌های فشرده و متراکم است که بار کمدی ندارند و در همان چند جایی که مخاطب، واکنش خوبی به فیلم دارد، ردپای خلاقیت‌های فردی بازیگران علی‌الخصوص رضا عطاران کاملا مشهود به نظر می‌رسد. این فیلم قطعا یک ضدحال برای سینمای پدرام پورامیری است که نشان می‌دهد وی حتی با دارا بودن سوژه‌ای خوب، جهان کمدی را چندان نمی‌شناسد.