به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ بعد از آنکه پیش‌نویس لایحه “سازمان نظام رسانه” در هیئت دولت تصویب شد و خبر آن رسانه‌ای شد، برخی از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران، بی‌آنکه این پیش‌نویس را بخوانند، فریاد وامحدودیتا! سر داده‌اند و از این لاحیه به‌عنوان یک غول وحشتناک یاد می‌کنند حال آنکه ۶۶ ماده این پیش‌نویس را اگر کسی بخواند، واقعاً نکته خاصی در این خصوص پیدا نمی‌کند.

اصل داستان چیست؛ اینکه خبرنگاران در کشور ما، ملجأ و پناهگاه خاصی ندارند؛ انجمن‌ها و تشکلهای مطبوعاتی هم اغلب با نگاه سیاسی، تنها نماینده طیف خاصی از اهالی مطبوعات هستند؛ در حالی که اعضای هر صنفی در این کشور، سندیکا یا سازمانی دارد که هم مرجع حل اختلاف است و هم نهاد تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز.

حالا اما بعد از سالها، قرار است خبرنگاران هم صاحب سازمانی حرفه‌ای شوند تا هم مانع برخوردهای سلیقه‌ای و دستوری از بالا به پایین شود و هم عامل تشخیص سره از ناسره؛ قطعاً شکلگیری چنین سازمانی، آن هم بعد از سالها کش‌وقوس، با مشکلات و موانعی روبه‌رو خواهد بود و باز هم قطعاً بعد از تشکیل هم مشکلات و اصلاحاتی نیاز دارد اما کدام عقل سلیم دوراندیش است که وجود یک نهاد صنفی را بر عدم وجودش ترجیح دهد.

معلوم نیست این خط هماهنگ برخی روزنامه‌ها مبنی بر حمله سنگین به این سازمان از کجا هدایت می‌شود که همزمان «بی‌بی‌سی» و «من و تو» هم برایش جشن می‌گیرد و آن را تقویت می‌کند؛ مگر نه این است که امنیت شغلی، مهمترین دغدغه خبرنگاران و اهالی رسانه در ایران است؛ خب، وجود چنین سازمانی حداقل منفعتی که دارد جلوگیری از همین بی‌ثباتی کاری است، حالا اگر عده‌ای از روزنامه‌نگاران عزیز با برخی مواد و مفاد آن زاویه دارند چرا شکلگیری این سازمان را به‌طور کامل زیر سؤال می‌برند؛ آن‌هم سازمانی که همه دلسوزان و پیشکسوتان عرصه مطبوعات، وجودش را غنیمت می‌شمارند.

با این همه، باید اذعان کرد که این لایحه باید سریع‌تر در صحن علنی مجلس شورای اسلامی، به بحث و بررسی گذاشته شود؛ آنجا نظرات کارشناسی و انتقادها و اصلاحات مدنظر تمامی روزنامه‌نگاران شنیده و اعمال شود تا هرچه زودتر، روزنامه‌نگاران شریف و سختکوش این مرزوبوم صاحب خانه‌ای صنفی شوند که با تغییر دولت‌ها و سیاستها، آشفتگی بر دامن خانه‌شان سایه نیفکند.

امیدواریم دوستان و همکارانمان در دانشگاه و رسانه، اولاً پیش‌نویس این لایحه را دقیق بخوانند و ثانیاً در فرصت باقیمانده تا نهایی شدن و طرح در مجلس، به غنای آن بیفزایند و دغدغه‌ها و ایرادات خود را نیز مطرح کنند چراکه توقف این لایحه، یعنی فراموشی تا ابد؛ چرا که بعید است بعد از هیاهوی این‌گونه، هیچ دولتی، دوباره سراغ این طرح و ساماندهی صنفی برود؛ یادمان باشد که ما می‌خواهیم سازمانی وجود داشته باشد که در همه حال، پناه ما باشد.