آمریکا و آل سعود از یکسال قبل در تدارک سازو کاری بوده اند که با لابی ها و هزینه پول بتوانند یارانی را انتخاب نموده که این یاران در ایجاد مناسبات لازم در تغییر افراد اعم از تغییرات در پارلمان عراق یا حتی ریاست جمهوری در عراق همسو با سیاستهای امریکا و آل سعود انتخاب شوند اما با انتخاب برهم صالح بعنوان رئیس جمهوری و عادل عبدالمهدی بعنوان نخست وزیر و محمد الحلبوسی بعنوان رئیس پارلمان عراق تقریبا دست آمریکا همه جا در پوست گردو باقی ماند.

در تدارک همین سیاستها و مخالفتهای مردم عراق حدودا به دو ماه پیش حمله به اماکن دیپلماتیک آمریکا در عراق در صدر اخبار قرار گرفت و این در حالی بود که این حملات بیش از آنکه با آسیب هایی جدی همراه باشد به گونه ای هشدار نسبت به مداخلات آمریکا در امور عراق معرفی شد . در همان ایام نیز کنسولگری ایران در بصره با حملاتی تقریبا مشابه مورد آسیب جدی قرار گرفت و خسارت های چشمگیری دید . اما در چرایی این امر در اذهان باقی ماند که به چه دلیل پس از گذشت بیش از یک ماه از آن ماجرا دولت امریکا تصمیم به بستن کنسولگری خود در بصره گرفت. در همان ایام نیز معاون وزیر امور خارجه امریکا شخصا در عراق مستقر شده بود و منتهای سعی خود را به کار بسته بود تا چهره سیاسی عراق را آنچنان که مطلوب سیاستهای واشنگتن می داند ترسیم کند، تلاشی که در اولین ایستگاه یعنی انتخاب شخصی مستقل و تا حدودی ضد استکباری به ریاست پارلمان عراق آن چنان که انتظار داشت به نتیجه نرسید. حال و با این شرایط به نظر می رسد آمریکا از عراق آینده و حداقل عراق در چهار سال پیش رو ناامید شده و به همین خاطر در سایه اقداماتی نظیر بستن کنسولگری خود در بصره پیش از هر چیز بر آن است تا پیام دلخوری خود از آنچه در عراق در حال تحقق است را به گوش همسایگان عراق و دوستان خود در عراق برساند عراق امروز اگرچه در اشغال آمریکا نیست اما این به معنای آن نیست که این کشور از نگاه استراتژیک آمریکا خارج شده و واشنگتن دست طمع خود را از چگونگی عراق و یا حتی خاک عراق بریده باشد. اینکه امریکا در شرایطی همچنان به عراق نگاه طمعکارانه دارد که از جانب ملت عراق در انتخابات ها چندین “نه بزرگ” دریافت داشته و چهره هایی کاملا مخالف و ضد آمریکایی یعنی برهم صالح و عادل عبدالمهدی و مقتدی صدر و عامری و محمد الحلبوسی بالاترین استقبال را در میان عراقی ها متوجه خود کردند. توجه به این واقعیت و در کنار آن تحمل شکست در مدیریت روزگار پس از انتخابات عراق، آمریکا را بر آن داشته است تا اینک و با مظلوم نمایی آخرین قسمت از سناریوی خود را در عراق آزمایش کند. بر این اساس آمریکا با تاکید بر اینکه ایران و علاقمندان به این کشور در عراق عامل ناامنی در عراق هستند می کوشد تا کمک های جامعه جهانی را در حمایت از خود بسیج و نگاه دیگر کشورها را با خود نسبت به حضور ایران در عراق همسو کند. اعلام تعطیلی کنسولگری امریکا در عراق از یک سو بلافاصله بعد ازمقابله لفظی ترامپ و روحانی در سازمان ملل صورت پذیرفت و از سوی دیگر اعلام همزمان این مساله با تشکیل اولین جلسه مقدماتی “ناتوی عربی” علیه ایران در نیویورک و با حضور پامپئو، همتایانش از کشورهای حاشیه خلیج فارس به انضمام وزرای خارجه اردن و مصر با عنوان ائتلاف استراتژیک در خاورمیانه شکل اجرایی پیدا کرده است و بلاخره و از سویی هم این اعلام در شرایطی صورت می گیرد که همچنان ایران در مقابل تشدید تحریم های آمریکایی حاضر به تسلیم نشده است. همه این ها در کنار شکست در سوریه، لبنان و یمن آن هم در سایه روندهای کاملا دیپلماتیک و ابتکار عمل ایران در گردهم ایی بسیجیان در یک مانور کم نظیر در کل ایران و در عین حال همزمانی موضوع با رای دادگاه لاهه علیه آمریکا ، و تدارک راهپیمایی عظیم اربعین علی رغم توطئه های رسانه ای و فتنه های داخل ایران و عراق همه و همه نشان می دهد که آمریکا در مقابل سیاستهای جمهوری اسلامی ایران در منطقه و همسویی ملتها با این سیاستها راهی جز درماندگی نداشته و ندارد و نخواهد داشت. لذاست که شروع تغییرات در کابینه ترامپ و یکی بعد از دیگری تغییر چهره های تند روی همسو با تل آویو زمینه را برای بازگش ۱۸۰ درجه ای ترامپ آماده میکند ُ خاصه اینکه سعودی زمینه نارضایتی ترامپ را در جریانهای مختلف از جمله ترور خاشقچی مبتنی بر فشارهای رسانه ای در امریکا فراهم آورده است. والسلام

حمید رضا نقاشیان