انگلیس؛ وقتی بحران معیشت، قمار را به امید روزمره تبدیل میکند
به گزارش واحد بین الملل خبرگزاری صبح اقتصاد گستردگی قمار در انگلیس دیگر موضوعی حاشیهای یا محدود به گروهی خاص نیست و شواهد رسمی نشان میدهد که دامنه مشارکت و به تبع آن، پیامدهای اجتماعی این پدیده افزایش یافته است. فشارهای اقتصادی در سالهای اخیر باعث شده است که برد برای برخی از یک احتمال دور، به امیدی روزمره تبدیل شود و همین تغییر نگاه، قمار را بیش از پیش در تار و پود جامعه ریشهدار کرده است.
تصویر قمار در انگلیس بیش از آنکه به یک انتخاب فردی شبیه باشد، به سازوکاری شبیه است که در آن تنگنای مالی، بدهیهای خرد و کلان و فرسایش روانی دست به دست هم میدهد. نتیجه این چرخه تنها در حساب بانکی افراد دیده نمیشود و رد آن در فشار بر خدمات عمومی، افزایش مراجعه برای درمان و بالا رفتن هزینههایی دیده میشود که در نهایت روی دوش دولت و نظام سلامت میافتد.
این ماجرا از خیابان هم قابل مشاهده است. در بسیاری از شهرهای کوچک و محلههای فقیر، تابلوهای مراکز شرطبندی و سالنهای بازی حضوری همچنان بخشی از منظره شهری است. همزمان در تلفنهای همراه نیز انبوهی از اپلیکیشنها و وبگاههای شرطبندی در دسترس قرار دارد و فاصله میان وسوسه تا اقدام را به چند ثانیه رسانده است.
اقتصاد زیر فشار و بازار امیدهای فوری
واقعیت این است که در سالهای اخیر اقتصاد انگلیس زیر فشار مجموعهای از عوامل فرساینده قرار داشته است. افزایش هزینه مسکن و اجاره، بالا بودن هزینه انرژی برای خانوارها، گرانتر شدن سبد خوراک و نگرانیهای شغلی در برخی بخشها باعث شده است که برای گروهی از مردم، تامین هزینههای روزمره دشوارتر شود و مفهوم «ثبات مالی» از زندگی بسیاری فاصله بگیرد.
این فشارها فقط به طبقات کمدرآمد محدود نمانده و بخشهایی از طبقه متوسط نیز با کاهش قدرت خرید و نگرانی درباره آینده مواجه شدهاند. در چنین فضاهایی، رفتارهای پرریسک مالی معمولا بیشتر میشود. وقتی چشمانداز درآمد ثابت و رشد تدریجی کمرنگ میشود، برخی افراد به گزینههایی دل میبندند که وعده جبران سریع میدهد و همین نقطهای است که قمار در آن خود را به عنوان یک مسیر میانبر معرفی میکند.
رسانهها در انگلیس بارها به این نکته اشاره کردهاند که بخش قابلتوجهی از دریافتکنندگان کمکهای دولتی یا کسانی که زیر بار هزینههای زندگی ماندهاند، به قمار به چشم یک فرصت نگاه میکنند. اما این فرصت در بسیاری از موارد به یک تله تبدیل شده است. باخت، فرد را به تلاش برای جبران کشانده، تلاش برای جبران، ریسک را بالا برده، ریسک بالاتر، بدهی تازه ایجاد کرده و این چرخه به سرعت از کنترل خارج شده است.
هزینههای پنهان و بار مستقیم روی دوش دولت
در نگاه اول ممکن است قمار تنها یک جابهجایی پول بین افراد و شرکتها به نظر برسد. اما نهادهای رسمی حوزه سلامت و سیاستگذاری در انگلیس سالهاست تاکید میکنند که هزینه واقعی قمار در جایی بیرون از تراکنشهای مالی ظاهر میشود. این هزینهها شامل افزایش آسیبهای روانی، از دست رفتن شغل، تشدید بیخانمانی، افزایش تنشهای خانوادگی و بالا رفتن بار بر سیستمهای حمایتی و درمانی است.
برآوردهای رسمی در انگلیس نشان میدهد که آسیبهای مرتبط با قمار میتواند سالانه دست کم حدود یک میلیارد و ۲۷۰ میلیون پوند هزینه برای جامعه ایجاد کند. در همان ارزیابیها به این نکته اشاره شده است که بخش قابل توجهی از این بار، هزینههای مستقیم یا غیرمستقیمی است که به دولت تحمیل میشود.
بر اساس این گزارش، برآورد شده است که هزینه مالی مستقیم اضافی برای دولت مرتبط با قمار میتواند حدود ۴۱۲ میلیون و ۹۰۰ هزار پوند باشد و مجموع ارزش اقتصادی آسیبهای سلامت و هزینههای قابل سنجش، در محدودهای نزدیک به یک میلیارد و ۵۰ میلیون تا یک میلیارد و ۷۷۰ میلیون پوند قرار گیرد.
کارشناسان میگویند وقتی دولت مجبور میشود هزینههای ناشی از بیثباتی خانوادگی، درمان اختلالات روانی، حمایتهای اجتماعی و بخشی از پیامدهای مرتبط با بیکاری و بیخانمانی را پوشش دهد، قمار در عمل به یکی از مسیرهای تولید هزینه عمومی تبدیل شده است. این همان نقطهای است که موضوع از یک بحث فردی خارج میشود و به مساله کارکرد دولت و فشار بر بودجه عمومی گره میخورد.
از بدهی تا درمان و افزایش مراجعه به خدمات عمومی
یکی از نشانههای جدی شدن بحران قمار در انگلیس، افزایش نقش نظام سلامت ملی در مواجهه با آن است. وقتی مساله به سطحی میرسد که درمان و حمایت ساختاری لازم دارد، یعنی بسیاری از خانوادهها به تنهایی قادر به مدیریت پیامدها نیستند و فشار به خدمات عمومی منتقل شده است.
دادههای رسمی نشان میدهد در سال مالی ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۵ مجموع ارجاع به خدمات درمانی مرتبط با آسیبهای قمار به چهار هزار و ۳۵۵ مورد رسیده است. این رقم در سال مالی ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۴ حدود ۲ هزار و ۲۸۴ مورد گزارش شده بود. رشد سریع مراجعه، فقط یک تغییر آماری نیست و نشانه عمیقتر شدن آسیب در جامعه است.
بر اساس گزارش رسانههای انگلیس، مسیر آسیب اغلب مشابه است. فرد ابتدا با هدف جبران کمبود مالی وارد قمار میشود. سپس باختها شروع میشود و بدهیهای کوچک شکل میگیرد. بعد از آن پنهانکاری در خانواده آغاز میشود و تنش بالا میرود. در مرحله بعد، اضطراب و افسردگی و بیخوابی پررنگ میشود و همزمان، کار و روابط اجتماعی آسیب میبیند. در این نقطه، خانواده نه فقط با یک مشکل مالی، بلکه با بحرانی روانی و اجتماعی روبهروست و برای همین پای خدمات درمانی و حمایتی وسط میآید.
این وضعیت برای دولت انگلیس هم یک پیام روشن دارد. وقتی ارجاعها بالا میرود، یعنی فشار بر ظرفیت خدمات درمانی بیشتر میشود. در کشوری که نظام سلامت آن از قبل با کمبود منابع و صفهای طولانی و بحرانهای فصلی دست و پنجه نرم میکند، اضافه شدن موج جدیدی از مراجعه برای درمان اعتیاد رفتاری، یک بار تازه بر دوش ساختار عمومی است.
سیاستهای کنترلی و شکاف اجرا در میدان
دولت انگلیس در سالهای اخیر ناچار شده است بخشی از مقررات قمار را با تمرکز بر فضای دیجیتال تغییر دهد. یکی از محورهای این اصلاحات، محدود کردن مبلغ شرط در بازیهای برخط (آنلاین) بوده است. طبق مقررات جدید، سقف شرط در این بازیها برای گروه سنی ۱۸ تا ۲۴ سال پایینتر در نظر گرفته شده و برای سایر بزرگسالان نیز سقف مشخصی تعیین شده است. هدف اعلامی این سیاست، کاهش سرعت از دست رفتن پول و محدود کردن شدت آسیب در گروههای آسیبپذیر بوده است. با این حال، تجربه نشان داده است که فاصله میان هدف سیاستگذار و اجرای واقعی در میدان، همچنان پابرجاست.
منتقدان میگویند بخشی از صنعت قمار با تبلیغات هدفمند و تشویق به بازیهای سریع و پی در پی، در عمل رفتار اعتیادی را تقویت میکند. در سطح خیابان نیز گزارشهایی منتشر شده است که نشان میدهد سازوکارهایی مثل خودمحرومسازی همیشه درست اجرا نمیشود. این سازوکار قرار است افراد گرفتار قمار را از ورود دوباره به مراکز شرطبندی بازدارد. اما در عمل این سازوکار گاهی دور زده میشود و همین، اعتماد به کارآمدی کنترلها را پایین میآورد.
در کنار اینها، یک واقعیت اجتماعی هم وجود دارد. وقتی فشار اقتصادی بالاست، محدودیتهای فنی و حقوقی به تنهایی کافی نیست. افراد ممکن است از یک مسیر بسته شوند و از مسیر دیگری وارد شوند. بنابراین سیاست کنترل، اگر با کاهش فشارهای معیشتی و حمایتهای اجتماعی همراه نباشد، فقط شکل بحران را تغییر میدهد و اصل آن را از بین نمیبرد.
از سویی، دادههای رسمی نشان میدهد آسیبهای جدیتر قمار در انگلیس در مناطق محروم سهم بالاتری دارد. این یعنی همان جاهایی که خانوارها با اجارههای سنگین، درآمدهای محدود و فرصتهای کمتر مواجه هستند، بیشتر در معرض چرخه بدهی و فرسایش قرار میگیرند. در چنین محلههایی، قمار به بخشی از زیست روزمره نزدیک میشود و تبلیغ و دسترسی آسان، نقش تشدیدکننده پیدا میکند.
از این منظر، قمار نه فقط یک اقدام فردی، بلکه یک پدیده اجتماعی هم هست. وقتی چند مرکز شرطبندی در یک خیابان پرتردد قرار دارد و تبلیغ دائمی جریان دارد، پیام پنهان، «امکان برد» و راه خروج نزدیک است. اما واقعیت مالی برای بسیاری از افراد چیز دیگری است. قمار به جای خروج از بحران، به افزایش بدهی و تنش خانوادگی منجر میشود و همان محرومیت را عمیقتر میکند.
کارشناسان میگویند، قمار با فقر در این مناطق وارد رابطهای دو طرفه شده است. فقر انگیزه رفتن به سمت امیدهای فوری را بالا برده است. قمار با ایجاد بدهی و تخریب ثبات خانواده، فقر را عمیقتر کرده و نتیجه، چرخهای است که آسیب آن فقط به فرد محدود نمیشود و به خانواده و محله سرایت میکند و بعد از آن سر از خدمات عمومی در میآورد.
آنچه امروز در انگلیس دیده میشود، پیوند خوردن قمار با فشار اقتصادی و انتقال هزینه آن به حوزه عمومی است. اینجا فقط داستان باخت و برد نیست. داستان افزایش بدهی خانوارها، فرسایش روانی و بالا رفتن مراجعه برای درمان است. داستان فشار بر نظام سلامت و هزینههایی است که دولت ناچار است برای پیامدهای یک چرخه اجتماعی بپردازد.
در نهایت، تصویر بحران ساده و روشن است. خیابانهایی که تابلوهای مراکز شرطبندی امید میفروشند. خانههایی که بدهی و پنهانکاری در آنها جمع میشود. خدمات عمومی که باید با موج تازهای از نیازهای درمانی و حمایتی کنار بیاید. در چنین وضعی، قمار در انگلیس بیش از آنکه یک موضوع حاشیهای باشد، به نشانهای از بحران اجتماعی در دل اقتصاد زیر فشار تبدیل شده و اگر تنگنای معیشتی ادامه پیدا کند، دامنه این بحران میتواند به زندگی روزمره گروههای بیشتری کشیده شود.
- منبع خبر : ایرنا
