در کتاب ارزشمند وسائل الشیعه جلد دهم و در صفحه ۳۷۳ از حضرت امام حسن عسکری علیه السلام، آمده که حضرت پنج شاخصه را برای ویژگی‌های ظاهری فرد مومن برشمرده‌اند.

عن الامام العسكری عليه السلام: عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْإِحْدَى وَ الْخَمْسِينَ وَ زِيَارَةُ الْأَرْبَعِينَ وَ التَّخَتُّمُ بِالْيَمِينِ وَ تَعْفِيرُ الْجَبِينِ وَ الْجَهْرُ بِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏.

حضرت امام حسن عسكری عليه السلام فرموده اند که : مؤمن پنج نشانه دارد: اقامه ۵۱ ركعت نماز (مجموع واجبات و مستحبات)، خواندن زيارت اربعين، انگشتر عقیق در دست راست كردن، در سجده پيشانی بر خاك نهادن و «بسم الله الرحمن الرحيم» را بلند گفتن در همه نماز ها . امیر مؤمنان علی علیه السلام فرمود: «ما رفعت الی الله کفٌّ احبّ الیه من کفًّ فیها عقیقٌ. دستی محبوب‌تر از دستی که در آن عقیق باشد، به سوی خدا (برای دعا) برداشته نشده است.» (اصول کافی جلد۶ صفحه ۴۰۷) جالب است بدانید که انگشتر عقیق صرفاً مخصوص آقایان نیست و برای جلوگیری از خونریزی‌های شدید، به ویژه برای زنان، بسیار موثر است. اقامه نوافل باعث تقویت و توجه انسان درنمازهای یومیه می شود، این نمازها سبب جلوگیری از حواس‌پرتی انسان در خواندن نمازهای یومیه می‌شود و همچنین اقامه نوافل خصوصا نمازشب، باعث توسعه رزق وروزی می شود. راوی از حضرت صادق (ع) و ایشان از جد بزرگوار خود پیامبر (ص) و پیامبر (ص) از خداوند عزّ و جل چنین نقل می‌کنند: «… و انه لیتقرب الی بالنافله حتی احبه، فاذا احببته کنت سمعه الذی یسمع به و بصره الذی یبصر به ولسانه الذی ینطق به و یده الذی یبطش بها… . به درستی که بنده من با نافله و کارهای مستحبی قرب را می جوید تا این که او را دوست بدارم و هنگامی که او را دوست داشتم گوش او می شوم که با آن می شنود و چشم او می شوم که با آن می بیند و زبان او می گردم که با آن سخن می گوید و دست او می گردم که با آن قهر خود را ابراز می کند» (اصول کافی، ج ۲، ص ۳۵۲). یعنی نوافل انسان را به مقام قرب حق و خلافت الهی می رساند و صفات و کمالات حق را در انسان ظاهر و آشکار می سازد و به طور خلاصه انسان خداگونه می‌شود و این نهایت قرب انسان است که در پرتو نوافل نصیب انسان می‌شود. بسم الله الرحمن الرحیم در رفع ناامیدی اثرات زیادی دارد. در این باره به مثالی توجه کنید: شخص ناامید مانند یک باطری قابل شارژ است که انرژی آن در حال اتمام است؛ اگر این باطری به یک منبع تغذیه متصل شود، انرژی آن تامین و آماده بکارگیری می‌شود. حال این انسان ناامید، خسته از جور زمانه و شاکی از عالم و آدم وقتی به دامان امن الهی پناه می برد و ذکر «بسم الله الرحمن الرحیم» را بر زبان جاری می سازد، به منبع عظیم قدرت ورحمت واسعه متصل می‌شود و ضمن تجدید قوا جهت انجام ماموریت خود در این عالم، به ادامه تلاش وکوشش می‌پردازد. واما سجده برخاک ، پروفسور محمد ضیاءالدین حامد، از اساتید علوم بیولوژیک و از مسوولان پژوهشگاه مرکز تکنولوژی قاهره، در پژوهشی آثار جسمی و روحی سجده را چنین بیان کرده است:

پیشانی بر خاک نهادن باعث می‌شود که انسان از غرور دست بردارد و به جای آن تواضع را بنشاند و همچنین باعث دور شدن از وساوس شیاطین و نزدیک شدن انسان به خدای متعال می‌شود.

اما اربعین و زیارت مولایمان حسین ع با رفتن به زیارت اربعین انسان از طریق مسیر امامت و ولایت به خدای متعال تقرب می‌جوید. مهمترین نکته در زیارت اربعین تذکر انسان به ولایت‌پذیری است. اینکه چند سالی است حضور در زیارت اربعین به نماد عظمت جهانی شیعه تبدیل شده خود رمز و رازی دارد که به نوعی وابسته به ظهور است. این راهپیمایی امروزه از اقصی نقاط جهان مهمان می پذیرد و ضیافتی به خلوص در این ضیافت در عالم حیات نبوده و نیست و همین برای دشمنان راه حسین بدخواهانی آفریده است که برای تخریب این ضیافت فتنه براه انداخته اند. سئوال می تراشند و می پرسند: جمع شدنِ اجتماعی عظیم در مقیاسِ ده ها میلیونی ,به مناسبتِ شهادتِ کسی که بیش از هزار و سیصد سال پیش می زیسته است،با صرفِ هزینه هایِ هنگفتِ دولتی یا مردمی ,چه توجیهی دارد؟!

از آنجا که با چنین جماعتی با منطقِ معنویت و دیانت و عشق و عرفان سخن گفتن،بی فایده به نظر می رسد، باید با همان منطقِ مادی و از منظرِ عقلِ حسابگر و “چرتکه انداز “با ایشان حرف بزنیم . لذا باید گفت  چگونه است که صرفِ پول و وقت، در امر بهداشت و آموزش و ورزش، در مقیاس های کلان در شما حساسیتی بر نمی انگیزد؟! اینجا هم شخصی، از راحتی های روزمره خود چشم پوشیده و برای امری پسندیده، در راهی دشوار قدم نهاده و به علاوه، در جهت امری مفید ” فرهنگ سازی” کرده است. و به واقع قابل فهم است که مخارجی که او و دیگران در این راه متحمل می شوند و وقتی که صرف می کنند “هزینه” نیست، بلکه “سرمایه گذاری” است. یک سرمایه گذاری بزرگ معنوی و هدفدار و درست برخلاف هزینه هایی که در کارنوالهای جهانی میشود یا انواعِ مراسمِ های بی خاصیت که در دنیای غرب رایج است؛ همچون: گوجه پرتاب کنی، پرتقال پرانی و گِل بازی، تا مراسمِ سخیف و ضد انسانی همچون “گاو بازی”(اسپانیا) و “نهنگ کشی”(دانمارک) که بیش از آنکه به یک فرهنگ و معنویت متکی بوده باشد به حس انتقام جویی و سبعیت انسان متکی است. در راهپیمایی اربعین براستی صمیمیت، صلح، نفیِ خشونت، ایثار، تعاملِ بین الملل، حماسه، استقامت، تجربه زندگیِ جمعی، و از جمله ورزشِ همگانی را در خود دارد، نوعی سرمایه گذاریِ معنوی برای ساختنِ جهانی بهتر و زیباتر نیست؟! قضاوت با انصاف. والسلام

حمید رضا نقاشیان