چرا دولت را متهم میکنیم؟

به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد  برای اینکه توپ مقداری سنگین شده هم روی پا بنشینه و هم با زدن شوت به شیشه‌های همسایه‌ها نخوره و درد سر درست نکنه دو تا توپ را تو هم میکردیم و لبه بریده شده یکیش را میدوختیم که از هم وا نروند. اما با همه این تمهیدات گاهی با یک شوت سنگین شیشه همسایه می‌شکست و باید تاوان میدادیم. مهم این بود که همسایه‌ها متفاوت بودند یکی زود می‌آمد و شاخ و شونه میکشید که سریعا باید این شیشه ترمیم بشه و دیگری تقاضای ترمیم میکرد اما خودش هم میرفت سراغ ایجاد حفاظ برای اینکه دایم مجبور به مشاهده شیشه شکسته نباشه. روزی که دونالد ترامپ با شاخ و شونه کشیدن در سال ۱۳۹۷ از برجام بیرون رفت، حقیر پیش خودم گفتم دولت یک مفر خوبی پیدا کرد که جلوی پنجره‌های همیشه در خطر کشور حفاظ درست کنه تا در مقابل این ضربه‌ها آسیب‌پذیر نباشه. این کمترین توقعی بود که میشد از یک دولت در یک کشور انقلابی داشت. ما باید از این گونه تنش آفرینی‌ها مصون میشدیم. به اعتباری اگر دولت به دنبال یک استحکام ماندگار در ساختار اقتصادی میرفت بسیاری از پیش‌بینی‌های دشمنان انقلاب برای پیدا کردن نقطه ضعف‌ها بی‌اثر میشدند اما دولت هیچ کاری نکرد. یعنی بنظر میرسید به این فکر افتاد از فشار بوجود آمده در جهت نیات پشت پرده خود استفاده کنه. به عبارتی بفکر ایجاد حفاظ که نیفتاد هیچ تازه برخی همسوهای اصلاح‌طلب به دشمن گرا میدادند که حالا وقت چه کاری هست و دولت هم میدید و اقدامی نمیکرد. با تشدید تحریم‌های ظالمانه آمریکا در سال ۱۳۹۷، دولت دوازدهم فرصت خیلی خوبی داشت تا به سمت ایجاد درآمدهای پایدار برای کشور حرکت کنه، اما تعجب‌آمیز بود که  این مهم هیچ وقت اتفاق نیفتاد. شاید بتوانم بگویم دولت بیشتر از اینکه تدبیر کنه که با شرایط بوجود آمده چگونه باید کشور را اداره کرد، با یک یأس پایدار و استفاده از روش‌های عقب‌نشینانه دامن زد. با شکل گرفتن این نوع یأس در اقتصاد فعالیت‌ها یکی پس از دیگری تعطیل شدند و درآمدهای مالیاتی نسبت به آنچه که در قانون عنوان شده، ۲۳ درصد کمتر محقق شد تازه این رقم یک رقم عملیاتی نبود یعنی در واقع دولت روی کاغذ پول داشت اما داخل جیبش خبری نبود این عملکرد بیانگر حرکت دولت در خلاف جهت اصلاح ساختار بودجه بود. در سال ۹۹ یعنی دو سال بعد از فشار حداکثری هم دولت بودجه‌ای را به مجلس برد که در ابتدای ورود به موضوع متأسفانه لایحه بودجه ۱۴۰۰ حدود ۳۱۹ هزار میلیارد تومان کسری تراز عملیاتی داشت. افزایش ۱۱۶ درصدی تراز منفی عملیاتی به خوبی بیان‌گر فقدان روش‌های پایدار درآمدی برای جبران هزینه‌های جاری دولت به حساب می آمد. حتی در لایحه بودجه ۱۴۰۰ نسبت به قانون برنامه ششم توسعه، منابع بودجه عمومی، افزایش ۳۰ درصدی را نشان میداد. والسلام

حمیدرضا نقاشیان