به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد همه ساله با نزدیک شدن به روزهای میانی اسفندماه در لابه لای اخبار مختلف، خبرهایی در خصوص روز درختکاری به چشم می خورد؛ از توزیع چند هزار اصله نهال و دعوت مسئولان از مردم برای کاشت نهال تا اظهار نظر مسئولان در خصوص فواید و نتایج کاشت درخت و دوستی با طبیعت و…

بعد از برگزاری مراسم روز درختکاری نیز شاهد خبرهایی مبنی بر کاشت چند میلیون اصله نهال در شهرهای مختلف توسط مسئولان، دانشجویان و …هستیم و در نهایت روز درختکاری با اخباری از این دست و صرف هزینه های بسیار و مانور رسانه ای مسئولان، تا ۱۵ اسفند سال بعد در اذهان به فراموشی سپرده می شود و اسفند سال بعد باز روز از نو روزی از نو.

بیش از ۱۰۰ سال است که سنت زیبای درختکاری در ایران مرسوم شده است و همه ساله شاهد پاسداشت این روز هستیم اما سوالی که در این میان به ذهن خطور می کند این است که چرا بعد از این همه سال که روز درختکاری برگزار و چند میلیون اصله نهال در نقاط مختلف کشور کاشته می شود اما ایران روز به روز بیشتر با بحران نابودی جنگل، کاهش فضای سبز، فرسایش خاک، آلودگی هوا، ریزگردها و خلاصه بحران زیست محیطی روبه رو است؟! این یعنی یک جای کار می لنگد که اگر نمی لنگید بی شک با وجود کاشت این همه نهال در روز درختکاری اگر نگوییم ایران به یک جنگل تبدیل شده لااقل نباید خبری از ریزگرد و آلودگی هوا باشد. چراکه همه افراد با این هدف درخت می کارند که به ایجاد فضای سبز در شهر کمک کرده باشند و از اساسی ترین منفعت درخت که تولید اکسیژن، تصفیه و رفع آلودگی هواست بهره مند شوند.  برای پیدا کردن پاسخ سوال بالا دو فرضیه بیشتر نداریم.یک فرضیه این است که اخباری از جمله «کاشت بیش از ۲ میلیون نهال در تهران در روز درختکاری »، «کاشت ۳۵ میلیون نهال در هفته منابع طبیعی»، «تاکنون ۲۲۰ هزار اصله نهال در اصفهان کاشته شده»، «کاشت یکهزار اصله نهال در آبادان همزمان با روز درختکاری»، «کاشت ۱۵۶ هزار اصله نهال همزمان با روز درختکاری در تبریز» و… که مشابه آنها همه ساله در روز درختکاری در سایت های خبری، خبرگزاری ها و روزنامه ها به چشم می خورد، همگی کذب هستند که این فرضیه چندان با عقل جور درنمی آید زیرا رسانه ها اعتبار خود را به خاطر اخباری اینچنینی خدشه دار نمی کنند. اما فرضیه دوم که قطعا پاسخ سوال را باید درآن جستجو کرد اینکه حلقه مفقوده در این میان نادیده گرفتن و فراموشی محض بحث «حفظ» و «نگهداری» و در یک کلمه مرحله «داشت» نهال های کاشته شده با هدف به ثمر رسیدن و تبدیل شدن آنها به درخت است؛ مرحله ای که علیرغم داشتن متولی اما گویی بی صاحب مانده است که اگر نمی ماند امروز شاهد به ثمر رسیدن چند صدهزار نهالی بودیم که سال ها پیش به مناسبت روز درختکاری در نقاط مختلف کشور کاشته شده بود.حتی خودمان که بارها در روز درختکاری نهال کاشته ایم فراموش کرده ایم کاشت تنها قدم اول است و مهمترین قدم مرحله داشت و نگهداری از نهال تا تبدیل شدن به درخت است و به تصور خویش با کاشت یک نهال قدم بزرگی در خدمت به طبیعت برداشته ایم و کار شاقی کرده ایم و نسل های بعد حتما قدردان این زحمت ما خواهند بود!

نتیجه آنکه تنها خروجی روز درختکاری در ایران طی همه این سالها چیزی نبوده جز مانور رسانه ای برخی مسئولان، صرف هزینه بدون نتیجه جهت تهیه نهال و بی توجهی به سرنوشت نهال هایی که تنها تعداد انگشت شمارشان شانس تبدیل شدن به درخت را دارند و در یک کلام حواشی پررنگ تر از متن که آدم را یاد ضرب المثل «آفتابه لگن هفت دست ولی شام و ناهار هیچی» می اندازد.

شاید نوبت آن رسیده نام روز درختکاری را در تقویم کشورمان تغییر دهیم و روز حفظ طلای سبز و نگهداری از نهال های کاشته شده طی سال های پیش را جایگزین آن کنیم و اینگونه دین خود را به محیط زیستمان، که سال هاست زخم بی توجهی و بی مهری ما را بر تن دارد، ادا کنیم. بی شک هدف اصلی از نامگذاری چنین روزی در تقویم کشورهای مختلف از جمله ایران نه صرفا کاشت درخت که حفظ و نگهداری از آنهاست و قطعا سود آن شامل حال کسی نمی شود جز خود ما.

سارا علایی خبرگزاری صبح اقتصاد