البته که باید، نمیرفتیم
به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد اما ایران، البته که نقش منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران در دعوت به شرم الشیخ حد اقل در مواجهه با اعراب حاضر برای ترامپ و تیمش امضا بر انگاره هایش بود ، او میداند که ایران یک بازیگر بزرگ و تأثیرگذار در خاورمیانه است. هیچ راه‌حل پایدار و جامعی برای بحران‌های منطقه، از جمله مسئله فلسطین، بدون در نظر گرفتن نقش و مواضع ایران امکان‌پذیر نبوده و نیست.
البته که مسئله فلسطین یکی از اصول اساسی و کلیدی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است اما حضور به چه قیمتی؟ شاهد بودن بر راهبرد فلسطین کشی با ابزار مذاکره ننگ محسوب نمیشد؟ نفس عمل دعوت از سوی مصر هرگز بدون چراغ سبز و تمهیدات پشت پرده امریکا امکان انجام نداشته است.
اگرچه روابط ایران و مصر برای دهه‌ها در سطح بسیار پایینی قرار داشته است و این دعوت می‌توانست به عنوان یک “گام نرم” برای کاهش تدریجی تنش‌ها و آزمایش فضای روابط فیمابین تفسیر شود ، اما این اجلاس خود قربانی کننده راهبرد مصر در مواجهه با غزه و مردم بی پناهش بود. متوجه هستیم که راه‌حل پیشنهادی ایران برای بحران فعلی (مانند تشکیل “دولت واحد” در کل فلسطین تاریخی) با راه‌حل دو-کشوری که مورد توافق اکثر بازیگران عربی و بین‌المللی است، در تضاد است. بنابراین، نقش ایران در این اجلاس بیشتر همسویی با دیگران بود تا “همکاری در یافتن یک راه‌حل عملی مشترک”.
اگر چه مصر تصریح کرده که ما و اتحادیه عرب نمی‌توانیم ایران را در معادلات منطقه نادیده بگیریم اما در شرم الشیخ تصمیم نهایی با ترامپ بود بدون اینکه نقشی به کسی بدهد کاغذی را وسط گذاشت چند کشور که در سرمایه گذاری باز سازی غزه در آینده نقش خواهند داشت و تمهیدات پشت پرده تقسیم منافع را تعریف کرده بود امضا کردند، حال ما کجای قصه میتوانستیم باشیم؟ برخی که توصیه به حضور کرده بودند عقلشان را قبلا در حراج فروخته اند و این اظهارات منبعث از عقل بفروش رفته ای بیش نیست. والسلام
- نویسنده : حمید رضا نقاشیان
- منبع خبر : صبح اقتصاد
