به گزارش واحد اقتصادی خبرگزاری صبح اقتصاد در پژوهشی که توسط مرکز پژوهش های مجلس با هدف ارزیابی و تحلیل عملکرد رقابت صنعتی ایران در مقایسه با کشورهای منطقه و منتخب  تحلیل آماری بر پایه اطلاعات سری زمانی یونیدو صورت گرفته است، وضعیت ایران در شاخص شدت صنعتی سازی در سال ۲۰۱۷ از کشورهای ترکیه، قطر، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، آفریقای جنوبی و برزیل بهتر است و این امر بیانگر این است که نقش صنعت در اقتصاد و پیچیدگی های فنی تولید بیشتر است.

کشورهای کره جنوبی، تایوان، سنگاپور، چین، ژاپن، تایلند، مالزی، اندونزی و هند به ترتیب از بالاترین میزان شاخص شدت صنعتی سازی در کشورهای منتخب و جهان برخوردارند. نکته قابل تأمل این است که شاخص شدت صنعتی سازی کشورهای کره جنوبی، تایوان و سنگاپور حدود ۰٫۷۵ تا ۰٫۸۵ است درحالی که مقدار این شاخص برای ایران حدود ۰٫۵ است و این فاصله زیاد به دلیل تولید محصولات با فناوری بالا و ارزش افزوده بالاتر این قبیل محصولات صنعتی در این کشورها است.

صنعتی‌سازی فرایند تغییر اجتماعی و اقتصادی است که یک گروه انسانی را از یک جامعهٔ پیشاصنعتی به صنعتی تبدیل می‌کند. صنعتی‌سازی بخشی از فرایند گسترده‌تر مدرن‌سازی است که در آن تغییرات اجتماعی و توسعهٔ اقتصادی با نوآوری تکنولوژیکی و به‌ویژه با توسعهٔ تولید انرژی و متالورژی در مقیاس بزرگ ارتباطی تنگاتنگ دارد. صنعتی‌سازی سازمان وسیع یک اقتصاد به‌منظور تولید است.

همچنین صنعتی‌سازی معرف شکلی از تغییر فلسفی است که مردم رویکرد متفاوتی نسبت به درک طبیعت، و فرایند جامعه‌شناسانهٔ عقلائی‌کردن فراگیر پیدا می‌کنند.

استفاده از فناوری جدید همواره با هزینه‌های مختلفی از جمله مطالعات جامع، نمونه‌سازی و آزمایش‌های متعدد، آموزش و … همراه بوده است. بهره‌گیری از روش صنعتی سازی ساختمان، منابع مالی زیادی را به عنوان سرمایه اولیه برای هزینه ساخت کارخانه، واحد خدمات و پشتیبانی، آزمایشگاه‌های سازه، خرید ماشین‌آلات، خرید قالب‌ها، هزینه سیستم‌های کنترلی و هدایت خودکار نیاز خواهد داشت.

با توجه به هزینه بالای اولیه، سرمایه‌گذاران رغبت چندانی برای ورود به این سیستم ساخت و ساز ندارند. عدم سرمایه‌گذاری در صنعتی سازی را می‌توان ناشی از کمبود بودجه سازندگان و ریسک بالای آن برای سرمایه‌گذاران دانست. به عبارت دیگر وجود ریسک پایین در ساخت مسکن به روش‌ قدیمی و هم­چنین بازدهی مناسب آن برای سرمایه‌گذاران، حتی سرمایه افراد غیر متخصص را نیز به استفاده از روش قدیمی جذب کرده است.

علاوه بر این، در بعضی موارد به دلیل تولید پائین، استفاده از مصالح نوین و ابزار‌های صنعتی، به افزایش قیمت تمام شده مسکن منجر می‌شود؛ لذا تقاضا برای ساختمان‌هایی که از این مصالح و امکانات استفاده می‌کنند به دلیل پایین بودن قدرت خرید خانوارها، عموماً پایین بوده و به تبع آن سازندگان نیز تمایل کمتری به استفاده از این روش‌ خواهند داشت.