بیکاری جوانان تا کی؟!
بیکاری جوانان تا کی؟!

به گزارش گروه اجتماعی صبح اقتصاد؛ حمید محجوب از فعالان اجتماعی در یادداشتی درباره اشتغال و عدم توجه دولتمردان به این مهم، آورده است:هفته‌ای نیست که عزیزی از دوستان و یا آشنایان پیگیر کار و اشتغال در جایی نباشند. جوانان آگهی بدست، تماس های مکرر با شرکت ها و ارگان ها، و آخرشم به درب […]

به گزارش گروه اجتماعی صبح اقتصاد؛ حمید محجوب از فعالان اجتماعی در یادداشتی درباره اشتغال و عدم توجه دولتمردان به این مهم، آورده است:هفته‌ای نیست که عزیزی از دوستان و یا آشنایان پیگیر کار و اشتغال در جایی نباشند. جوانان آگهی بدست، تماس های مکرر با شرکت ها و ارگان ها، و آخرشم به درب بسته می خورند.

یکی از دوستان صمیمی بنده با مدرک ارشد صنایع از دانشگاه شریف است که پس از گذراندن سربازی و علیرغم متأهل بودن، بیکار است و شرکت خصوصی قبلی نیز فضایی برای بکارگیری مجدد وی (با همه مشکلات و کاستی‌های بخش خصوصی) ندارد؛ و از همین دست جوانان در جامعه الا ماشاا… هستند.

۱۰ میلیون ایرانی زیر خط فقر!!/چرا میگویم کسب و کار خوب است؟

اشتغال؛ مساله روز کشور و دغدغه جدی مسئولان، مدیران و تصمیم بگیران کشور در مقام صحبت، حرف و تاکید بوده است. چرا که اشتغال و یا بهتر بگویم اشتغال پایدار، ریشه کن معضل فقر است، معضلی که خود مادرِ سلسله معضلات متعدد و پیچیده اجتماعی، بهداشتی، فرهنگی، اقتصادی و حتی سیاسی است. به عنوان نمونه نهاوندیان، معاون اقتصادی پیشین روحانی در تازه ترین اظهار نظر این طور اشاره کرده بود که«اکنون ١٠ میلیون ایرانی زیر خط فقر هستند؛ برنامه داریم که آن ها را از زیر خط فقر بالا بکشیم!»

این صحبت به معنی نادیده گرفتن اقدامات مثبت اجرایی صورت گرفته نیست، اما سوال اینجاست که با این روال به چه سمتی حرکت می کنیم؟ آیا واقعیات فعلی جامعه و اقتصاد ایران، متناسب با رویکردها و اقدامات اجرایی سازمان ها و نهادهای مدیریتی و اقتصادی بوده است؟ به گفته برخی از کارشناسان، نرخ تورمی که دولت اعلام می‌کند درست نیست و باید در نظر داشته باشیم که محیط کسب و کارِ ما به هیچ وجه خوب نیست و نسبت به چهار سال قبل بهتر نشده است. برخلاف هیجانات پشت تریبون، در واقعیت بازار مشاهده کرده و می کنیم که هیات های تجاری فقط برای تصاحب بازار ما به ایران آمدند.

گرفتن وام خارجی یکی از تکنیک های کوتاه مدت دولت ها برای حل مسائل جدی جامعه از جمله اشتغال به حساب می آید. اینکه دولت دوم روحانی چنین برنامه ای را دنبال می نماید یا خیر یک بحث جداگانه است؛ ولی آیا بدهکار شدن اقتصاد ایران به طور کلی (بدون در نظر گرفتن این دولت و آن دولت) در این مقطع صحیح است؟ اگر فرض را بر مثبت بودن پاسخ به این سوال مهم قرار دهیم، آیا تحرکات احتمالی ناشی از اخذ وام خارجی، موجب رفع مشکلات بیکاری در جامعه، اشتغال پایدار و کاهش فقر خواهد شد؟

به حوزه تولید نگاهی بیندازیم: چندی پیش در فضای اخبار اقتصادی به نقل از معاونین یکی از وزارتخاته های اقتصادی این طور عنوان شده بود که« کار کردن صدها هزار واحد صنعتی با کمتر از ظرفیت خود و تعطیلی و ورشکستگی آن ها نشان دهنده وجود رکود نیست!» صحت و یا نادرستی این ادعا را به مخاطبان فهیم این نوشتار واگذار می کنم، اما دقت کنیم که فرآیندهای برنامه ریزی و اجرای اقتصادی را به گونه ای پیش نبریم که تبدیل به یونان دوم شویم.

آیا بعد برجام وضعیت کسب و کار خوب شد!

به عنوان نمونه، گزارش های برخی خبرگزاری ها حاکی از آن است که بدهی کوتاه مدت خارجی کشور پس از برجام ده برابر شده است! و به این اضافه نماییم که ممکن است چیزی در حدود ۲۲میلیارد دلار از کشورهای اروپایی فاینانس گرفته شود. تحمیل این حجم سرمایه گذاری یا بدهکاری؟! به کشور روشن نیست، اما بازهم به مطلب اصلی خود برمی گردیم که اشتغال پایدار و رفع فقر قرار است با چه سازوکار و برنامه ای رفع شود؟

در کنار موارد یاد شده، تحمیل گرانی به عموم مردم جامعه هم از عوامل بااهمیت تشدیدکننده فقر و ضعیف شدن هرچه بیشتر اقتصاد جامعه است:واقعی سازی قیمت ها، رقابتی سازی، کنترل واردات و… چنین عناوین پرزرق و برقی قطعا موجب آسایش عموم جامعه در مقیاس کلان نخواهد شد.

مسأله اشتغال راه حلی جز تغییرات جدی مدیریتی ندارد. واقعیات را باید ببینیم و بسنجیم که امنیت ملی اخلاقی و اجتماعی ما تا چه حد ظرفیت تحمل شرایط فعلی را دارد.