به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد افکار عمومی در ایران اقدامات آیت الله سید ابراهیم رئیسی را در برخورد با مفسدین پسندیده و ایشان و تحولات در حوزه قضا را نقطه عطف برای بازگشت به منویات عدالت طلبانه نظام جمهمری اسلامی بر میشمارند. اما رئیس جمهور حسن روحانی عصر چهارشنبه ۶ شهریور ماه جاری در سخنانی، تلاش کرد از پروژه مبارزه با فساد قوه قضائیه که با ریاست سید ابراهیم رئیسی روی دور تند افتاده، به‌عنوان یک پروژه سیاسی بازنمایی کند. سیاسی تفسیر و تعبیر کردن پروژه مبارزه با فساد برای عقیم کردن آن، کاملاً قابل پیش‌بینی بود. چرا که یک رکن اصلی مبارزه با فساد، فشار و مطالبه افکار عمومی بوده است که مولد آن را نگاه دولت و جریان نفوذی می‌داند لذا روحانی برای ادامه حیات خود چاره‌ای ندارد جز اینکه نورافکن افکار عمومی را از روی خود به طرف دیگری بچرخاند. ساده‌ترین راه برای این کار آن است که به افکار عمومی القا کند، نورافکن با غرض و مرض سیاسی سمت ما چرخیده. چون اولا مطالبه مبارزه با فساد آن ‌قدر فراگیر شده که هرکس مقابل آن تعریف شود، خودبه‌خود در مظان حمایت از فساد قرار می‌گیرد، ثانیاً این شیوه رفتار قوه قضاییه و مخصوصا شخص آیت الله رئیسی در مبارزه با فساد با زدن شبکه طبری  که کار را از مجموعه خودش با قدرت شروع کرده تا جای هیچ بهانه‌ای برای دیگران باقی نماند، طبعا اتهام از اینکه او و دستگاه قضا جناحی عمل کند را مبرا نموده است.  ثالثا بر خلاف دیگر مدعیان، کوچکترین نقطه سیاه یا حتی مبهم در زندگی شخصی او و نزدیکانش وجود ندارد که بتوان این نقطه را محل ایراد و اشکال قرار داد و از این نقطه اقدامات حیات بخش به نظام جمهوری اسلامی ایشان را مورد سئوال قرار داد.  سخنان چهارشنبه حسن روحانی در برخورد با مبارزه کردن با  فساد متاسفانه  نشانه ناگوار دیگری نیز درون خود دارد. اگر مخالفان روحانی در ساحت سیاست، تنها حسن او و دولتش را خوب حرف‌زدن می‌خواندند و به کنایه از دولت روحانی به «دولت حرافی» (در مقابل دولت تدبیر وعمل) تعبیر می‌کردند، سخنان اخیر روحانی نشان داد، او و مشاورانش در همین فقره نیز به لکنت و اشتباه افتاده‌اند و متوجه نیستند در جایی که افکار عمومی تمام‌ قد در کنار عملیات مبارزه با فساد ایستاده است، چنگ و دندان نشان‌دادن به مجریان پروژه ضدفساد، چنگ و دندان نشان دادن به افکار عمومی است. افکار عمومی برداشت جالبی دارد و معقتد است که حسن روحانی در سخنانش از اینکه قوه قضاییه سوراخ سنبه‌های فساد در دولتش را زیر و رو کرده، برآشفته شده است. شاید همین برآشفتگی او را به بیان مطالبی شبه طنز واداشت که حالا باید خدا خدا کند کارشناسان اقتصاد و سیاست، حرفهایش را به حساب دو سال آخر و سرازیری دولتش بگذارند و چندان جدی نگیرند. من باب مثال در حالی‌که پرونده‌ های هلال ‌احمر و خصوصی سازی و خودروسازی ماههاست در اختیار دولت است اما دولت نه تنها به فساد آنها نپرداخته بلکه  از گل نازک ‌تر به آنها نگفته است، بازداشت یکه زارع و فراری شدن معاون وی از ایران خودرو میتواند فساد ۴۰ ساله در روابط پنهان عوامل حال و گذشته این دریای مخوف فساد را افشا کند لذا رئیس دولت ناراحت است که چرا قوه قضائیه مثل او تماشاچی تخلفات نمانده و ورود یا به تعبیر روحانی دخالت کرده است؟ یا من باب مثال وقتی رئیس دولتی با معجزه توزیع ارز ۴۲۰۰ تومانی یکی از رانتی‌ترین و غیرشفاف‌ترین مسیرهای خروج میلیاردها دلار ارز کشور را به نفع مفسدان اقتصادی رقم زده است و هنوز که هنوز است هر روز یکی از دادگاههای این تصمیم فساد زا در حال برگزاری است، و تو در تو بودن فساد اجازه شفافیت نمیدهد و عوامل دستگیر شده بسیار پیچیده عمل کرده اند، رئیس جمهور با اعتماد به نفسی خیره کننده و چشم در چشم حضار و دوربینها می‌گوید: «اگر می‌خواهیم فساد از بین برود باید همه چیز شفاف باشد». به اقای روحانی باید گفت برای شفافیت اجازه بدهید  پرونده حسین فریدون را به رسانه ها بدهیم. امروزه شمشیر روحانی علیه رئیسی به این دلیل از نیام در آمده که اقدامات رئیسی برای دولت شر درست کرده است و دامنه این شر روز به روز افزایش می یابد. حتی اگر بازداشت شدگان آموزش دیده باشند که در باز جویی چگونه پاسخ بدهند یا پرونده را از مسیر اصلی بپیچانند هم نفس انحراف ۸۰۰ هزار میلیارد وجه نقد در جریان و در اختیار بانکها، از هدایت به سمت  تولید به هدایت به سمت سفته بازی و اقتصاد کاذب بسیاری از پشت پرده ها را افشا خواهد نمود. والسلام

حمید رضا نقاشیان