فرهنگ دیکتاتوری در شورای انقلاب فرهنگی!

به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد جمهوری اسلامی بزرگترین افتخارش شیعه امیر مومنان علیه السلام بودن است و هر متولی و مسئولی که زینت اخلاقی خود را به زینت اخلاق آن دُردانه عالم خلقت مزین نکند، لیاقت کسب مسئولیت در جمهوری اسلامی ایران را قطعا ندارد، چرا که امیر مومنان (ع) فرمود “آلَةُ الرئاسةِ، سَعَةُ الصَّدرِ”.

ابزار لازم برای ریاست، سعه صدر است. کسی که فاقد سعه صدر و روحیه نقد شنوی است، از مدیریت حکیمانه ناتوان می شود. خودکامگی، سمّ قاتل برای هر مدیری در اقصی نقاط عالم  است.

باید با تاسف و اندوه فراوان بنویسم که در جلسه اخیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، آقای رحیم پور دعوت نشده است.پیگیری بیشتر، حاکی از این بوده است که برای رحیم پور پیامک دعوت به جلسه  ارسال شده، اما یکی دو ساعت بعد، تماس گرفته و گفته اند پیامک برای شما اشتباها ارسال شده است که دو معنی دارد.

اول اینکه دعوت را پس میگیریم و دوم اینکه شما اخراجی هستید! دلیل آن را اینگونه میتوان فهمید که آقای روحانی در آخرین جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی، گزارشی اقتصادی از تصمیمات بنزینی را به شکل کاملا خلاف واقع ارائه کرده بود.

این رفتار با اعتراض استاد ارجمند رحیم پورازغدی مواجه می شود که فرموده باشند آقای رئیس  چرا گزارش خلاف می دهید؟ چرا مردم را غافلگیر و ناراضی می کنید؟ چرا با آنها گفت و گو نمی کنید و هزینه می تراشید؟ به حسب گزارشات مسموع از افراد جلسه پاسخ روحانی به سیاق برخی جلسات مشابه، جز خشم و پرخاش و اهانت به اعتراض کننده نبوده است.

البته دعوت نکردن عضو منتقد به جلسه بعدی شورایی که استاد رحیم پور ازغدی، عضو حقوقی آن است خود میتواند متاثر از اعتراض این استاد گرامی به خلاف واقع گویی ها تلقی شود.

رئیس جمهور روحانی قبلا همین رفتار را در جلسه شورای عالی فضای مجازی، با آقای ضرغامی مرتکب شده بود.به تواتر معلوم شده او در جلسات جدی کارشناسی که محل بحث و گفت و شنود است، تحمل کمترین انتقادی را ندارد و بلافاصله، اقدام به حذف غیر قانونی اعضای جلسه می کند.

نحوه تصمیم گیری کدخدا گونه رئیس جمهور روحانی در جلسات سال پیش برای تعیین نرخ ارز هم معروف است که چگونه حتی با وجود مخالفت مدیران ارشد دولتی، نرخ ارز را خود و بدون پذیرش نظرات کارشناسی به جلسه تحمیل می کند و خسارت های بعدی که این تصمیم به دنبال داشته را هم نمی پذیرد.فی الواقع این شیوه حکمرانی، نسبتی با اقتضائات مدیریت موفق و کارآمد و متکی به اخلاق دینی ندارد.

خسارت های شش سال خودرایی هایی این چنین، گسترده تر و خانمان براندازتر از آن است که بتوان بدان تمسک جست. آنچه امروز ریاست جمهوری اسلامی ایران را بدان متهم میدانند «خود رای بودن و به عبارتی مصداق دیکتاتور بودن است».این اتهام را تیم همین ریاست جمهوری نسبت به محمود احمدی نژاد روا میدانست.

امیر مومنان(ع) مردى را دید که علیه دیگری می کوشد، اما به خود آسیب می زند. فرمود “إِنَّمَا أَنْتَ کَالطَّاعِنِ نَفْسَهُ لِیَقْتُلَ رِدْفَهُ”. تو مانند کسى هستی  که نیزه را به خویش مى‏ زند، تا به آن که پشت سرش سوار است، آسیبی رساند. رئیس جمهور روحانی این بار ازغدی را حذف کرد، بار قبل ضرغامی را و این شیوه میرود که روحانی را به پرتگاه اخلاقی ای که زمامداران دیکتاتور تاریخ بدان متهم بوده اند بکشاند.

در نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران که امروز حسن روحانی ریاست جمهوری آن را با هر شیوه ای در اختیار دارد،  تحمل نکردن و حذف افرادی که جز نیت خیر برای این کشور و مردم ندارند البته خسارت بار است.

البته فرهنگ برانداز است. البته بدعت گذاری است و البته بیش از آن که اهانت و تحقیر و تخفیفی برای  صاحبنظران عرصه فرهنگی بوده باشد، ضربه به خود ایشان نیز هست. اینکه رئیس جمهور روحانی امروز وجهه و اعتبار خود را به محبوبیتی زیر ۵ درصد رسانیده حتما ناشی از اینگونه رفتارها و البته تصمیمات نیز هست.

باید تاسف خورد که نظرسنجی ها بعد از ۶ سال حکمرانی یک رئیس جمهور بر انقلابی ترین و در عین حال صبورترین مردم نتیجه عدم محبوبیت را ثبت نموده باشند. کاش میشد ایشان را دعوت به توبه کرد و در این دو سال باقی مانده از ماموریت ایشان مردم را از نگرانی بیرون آورد. والسلام

 حمید رضا نقاشیان