به گزارش واحد ورزشی خبرگزاری صبح اقتصاد به نقل از ایتالیا سرا،  بعد از حضور آندره آ استراماچونی در تیم فوتبال استقلال که با مشکلات زیادی روبه‌رو شد و در نهایت وی از این تیم جدا شد، مربی دیگری از ایتالیا مدنظر تیم ملی فوتبال ایران قرار گرفته است و او جیانی دبیاسی است.

دبیاسی درباره حضور روی نیمکت تیم ملی ایران گفت: برای حضور در ایران جزییات قرارداد مهم است و تا زمانی که قرارداد امضا نشود، نمی‌شود به صورت قطعی درباره آن صحبت کرد. من قبلا چندین سال در تیم ملی مربیگری کردم و توانستم در تجربه اول خودم با تیم ملی آلبانی تلاش و تعهد زیادی از خود نشان دهم و در پایان آن اهدافی که خیلی‌ها برای ما غیرممکن می‌دانستند را ممکن کردیم. برای من فرقی نمی‌کند که مربی باشگاهی باشم یا ملی. هر جا که باشم نهایت توان خود را برای موفقیت به کار می گیرم. اولین کار مهم این است که اهدافی که دارید را معین کنید و برای رسیدن به این اهداف تلاش کنید.

البته روز گذشته سخنگوی فدراسیون فوتبال مذاکره با دبیاسی برای سپردن سکان هدایت تیم‌ملی که در رسانه‌های ایتالیایی مطرح شده بود را تکذیب کرد.

دبیاسی قبلا گزینه مربیگری در تیم‌های پرسپولیس، تراکتور و استقلال نیز بود و بعد از اخراج سرمربی‌های این تیم‌ها، نام او مطرح شده بود.

نگاهی به کارنامه دبیاسی نشان می‌دهد که این مربی کارنامه پرقدرتی ندارد و یک مربی کم افتخار محسوب می‌شود. او در حالی که در هیچ تیم نامی و بزرگی مربیگری نکرده، آمارهای خوبی هم از خود به جا نگذاشته است که البته حضورش در تیم‌های عمدتاً کوچک در میان رقبای بزرگ اروپایی، می‌تواند مزید بر علت باشد. با این حال چگونه است که نام دبیاسی اکنون برای تیم ملی مطرح شده و در صورتی که این مربی را کمیته فنی فدراسیون معرفی کرده، باید پرسید معیارها و شاخص‌های این کمیته برای انتخاب مربی چیست؟

آیا فدراسیون واقعاً به دنبال دبیاسی است که نسبت به مربیان قبلی تیم ملی نام کوچک‌تری دارد و عملکرد موفقی هم در تیم‌هایی که هدایت آنها را به عهده داشته، نداشته است؟ آنهم در شرایطی که این مربی از سال ۲۰۱۷ تا به امروز بدون تیم بوده و شاید همین مسئله نشان‌دهنده شرایط مربیگری او باشد. حضور کوتاه مدت و نشستن در ۱۰ بازی روی نیمکت آلاوس با چهار برد و شش شکست آخرین عملکرد دبیاسی بوده است. در حضور شش ساله این مربی در تیم ملی آلبانی هم ۳۹ درصد پیروزی در مسابقات به ثبت رسیده که حاصل ۲۱ برد، ۱۲ مساوی و ۲۱ شکست از ۵۴ بازی است. حضور کوتاه مدت در تیم‌هایی چون تورینو، اودینزه، لوانته و قطع همکاری با این باشگاه‌ها نیز به خوبی نشان می‌دهد که نمی‌توان به این گزینه به چشم یک مربی موفق نگاه کرد که بخواهد تیم ملی ایران را به جام جهانی برساند.