به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد اولین اقدام انجام شده برای دانش‌آموزان، مدرسه تلوزیونی ایران بود که رضایت نسبی خانواده‌ها را در بر داشت. معلمان دلسوزی که در حد توان خود آموزش‌های خود را به خانه دانش‌آموزان هدیه میکردند.
پس از شروع سال جدید بنابر این شد که تدریس ها از طریق اپلیکیشن های ایرانی، از طریق ربات یا کانال شاد شروع شود. پس از هماهنگی مدارس و خانواده‌ها، هر مدرسه برنامه خاصی را تعیین کرد و خانواده‌ها ملزم به نصب برنامه ی تعیین شده از طرف مدرسه شدند.
اما کار همینجا تمام نشد و روز مقرر شروع آموزش‌ها ، آموزش به تعویق افتاد و هفته ی بعد، شاد به یک اپلیکیشن جدا تبدیل شد به عنوان بستری برای ارتباط دانش‌آموزان و مدارس.
اما برویم به سراغ خانواده ها و مشکلات آنها در تحصیل فرزندانشان.
معضل اول:
خانواده‌هایی که به دلیل شرایط زندگی و فشارهای مالی که در دوران کرونا بیشتر هم شدند، توانایی متصل شدن به اینترنت را نداشتند. خانواده های دیگری که اینترنت داشتند اما تلفن همراهشان آنقدر به‌روز و جدید نبود که بتوان اپلیکیشن‌های خواسته شده را روی آن نصب کرد!
با توجه به لزوم رایگان بودن آموزش، بسیاری از خانواده ها برای اموزش فرزندانشان دچار مشکلات اساسی شدند. اما چه کسی پاسخگوی نیاز آنها بود؟
معضل دوم:
معلمانی که از روز اول تعطیلات طبق وظیفه‌شناسی خود اقدام به آموزش مجازی کردند. اما سپس ملزم به استفاده از شاد شدند و برخی از عدم بارگذاری فایل ها شکایت کردند و برخی خانواده ها نیز در باز کردن فایل‌های آموزشی به مشکل برخوردند.
معضل سوم:
“کرونا و معضلات آموزش”
معضل اجبار کردن دانش‌آموزان و دانشجویان در استفاده از شبکه‌های اجتماعی خارجی!!
۹ اسفند ماه بود که اعلام شد بر اساس قوانین و مقررات کشور و مصوبات شورایعالی فضای مجازی هرگونه استفاده از دستگاه‌های حاکمیتی، دولتی، مدارس و دانشگاه‌ها از شبکه های اجتماعی خارجی ممنوع است و تخلف و در برخی موارد جرم محسوب میشود!
جالب است که در ادامه آمده هرگونه آموزش از راه دور از طریق این شبکه‌ها ممنوع است و می‌بایست بر بستر شبکه‌های اجتماعی داخلی باشد و چنانچه در بستر‌های خارجی ممنوعه کلاس برگزار شود فاقد وجاهت قانونی است و دانش‌اموزان و دانشجویان تکلیفی برای حضور در این آموزش‌ها ندارند و دانشجویان و والدین دانش‌آموزان میتوانند نسبت به این امر از طریق حراست دستگاه‌های مربوطه شکایت و اعتراض خود را منعکس کنند.
اما این قانون تا چه حد جدی گرفته شد؟!
معضل چهارم: معلمانی که آموزش را تعطیل کردند و معلمانی که چنان آموزش را سخت گرفتند و تکالیف زیاد ارسال کردند که دانش‌آموزان حتی فرصت بهره‌مندی از مدرسه تلوزیونی را نداشتند.
این‌ها گوشه‌ای از مشکلات خانواده‌ها در این مدت چند ماهه در رابطه با تحصیل فرزندانشان بود.
انتظار میرفت از ابتدا یک برنامه ی جامع و کامل برای این مسئله ی مهم در نظر گرفته شود که دانشجویان، دانش‌آموزان و معلمان اینطور سرگردان نباشند.
و همچنین این روزها نیاز به قانونی جدی و جامع داشت که هر معلم، مدرسه و دانشگاه برای محصلان خود قانون مجزایی وضع نکند! اما بیشتر به نظر میرسد که نرم‌افزار شاد فقط یک اقدام برای سرباز زدن از این انتظارات بود..
نرگس اخگری
