حمیدرضا نقاشیان – ۱۴ اسفند ۵۹ و به عبارتی نزدیک به ۵ ماه مانده به فرار بنی صدر که بنظر من در لندن برنامه ریزی شده بود ، روز خاطره انگیزی است که بنی صدر اولین نمایش رسمی ضد نظام و امام خود را رسما نشان داد و از دید بسیاری لو رفت.

در این روز که به مناسبت سالگرد فوت دکتر مصدق، مراسمی در دانشگاه تهران برگزار شد، گروه های معاند و مخالفان نظام از منافقین گرفته تا نهضت آزادی و لیبرال ها که بنی صدر را گزینه ای مناسب برای دستیابی به اهداف خویش یافته بودند، با حمایت ازوی، تند ترین شعارها را برضد نظام اسلامی و نهادها و مسئولین انقلابی، به ویژه شهید بهشتی سر دادند که با اعتراض مردم متعهد و انقلابی همراه شد و درگیری شدیدی میان این گروه ها و مردم صورت گرفت و بنی صدر شخصاً دستور حمله و مضروب کردن مردم را صادرکرد و مزدوران وی به ضرب و شتم مردم پرداختند. وی پس از این واقعه نیز پیامی صادر کرد که در بخشی از آن چنین آمده بود: «حوادث دانشگاه تهران بر مقاومت دلیرانه شما مردم در برابر کسانی که می خواستند با ایجاد اغتشاش جلوی آزادی مردم. .. را بگیرند، مسائل کم اهمیتی نیستند که بتوان به سادگی از آن گذشت.»

حوادث تاریخی درس ها، پیام ها، هشدارها و عبرت هایی را به همراه دارند که گستره ای فراتر از زمان شکل گیری آنها را در بر می گیرند.

یکی از حوادث تاریخ انقلاب اسلامی، غائله ۱۴ اسفند ۵۹ بود که بازخوانی و نگاهی دگر باره به آن، می تواند درس ها و پیام هایی را به همراه داشته باشد.

این حادثه در شرایطی رخ می داد که به خاطر عدم درایت و سهل انگاری بنی صدر، نیروهای انقلابی در جبهه های جنگ در اوج فشار بودند و درموقعیتی که کشور نیاز به آرامش و ثبات داشت و نیروهای مخلص انقلابی تمام توان و انرژی خود را برای دفاع از خاک و ناموس وطنشان گذاشته بودند و به قصد حفظ وحدت، در مقابل همه تهمت ها و افتراها سکوت کرده بودند، از سوی حامیان بنی صدر وسرسپردگان به بیگانگان، متهم به خشونت طلبی و اغتشاش شده، مورد خشونت های مدعیان آزادی خواهی قرار گرفتند.

این غائله پیوند بنی صدر با مخالفان نظام و همسویی با آنان را آشکار ساخت و مثلث شوم بنی صدر، منافقین و لیبرال ها شکل گرفت و از این زمان به بعد، ما شاهد مقابله مستقیم بنی صدر با انقلاب اسلامی هستیم که حوادث خونین سال ۶۰ و انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و به شهادت رساندن شهید بهشتی و یارانش، شاهدی برآن بود.

این حوادث بدون هدایت جریان خارجی صورت نگرفت و رد پای دخالت خارجی به چشم می خورد و در همین راستا طبق هماهنگی با سفارت فرانسه که احتمالاً بنی صدر یکی از واسطه های اصلی این ارتباط بود، در اواخر سال ۵۹، رجوی مخفیانه به فرانسه رفت و در اردیبهشت ماه ۶۰ بعد از بازگشت، ترتیب نشستی درون گروهی را داد و خط مبارزه تا سرنگونی نظام را ابلاغ کرد. مسعود رجوی در سفرش به فرانسه که حدود یک ماه طول کشید، اقدام به هماهنگی با کشورهای غربی برای مبارزه مسلحانه برضد نظام جمهوری اسلامی کرد. این ارتباط در تحقیقات و اعترافات برخی از اعضای دستگیر شده سازمان، آشکار شد و وقایع بعدی نیز گواه دیگری بر هماهنگی قبلی با انگلستان و استفاده از پوشش فرانسه بود.

اولین جرقه های آشکار جانبداری انگلیس و به تبع ان کشورهای اروپایی از سازمان در مصاحبه های دو روزنامه مشهور فرانسوی اونیتا و لیبراسیون در تابستان ۵۹ زده شده بود و همزمان، ارتباط هایی با دولت عراق از سوی سازمان برقرار شد و در مواردی رادیوی بغداد آشکارا از مجاهدین خلق، تمجید و حمایت کرد که باید گفت رادیو عراق بدون نظر انگلستان اب نمیخورد و حتی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نیز عوامل ایرانی متهم به روابط با انگلیس در ان بسیار فعال بوده اند..

این غائله و حوادث پس از آن، نمونه ای از تلاش های گروه های مخالف نظام، با بهره گیری از عناصر درون نظام و با حمایت و هدایت بیگانگان، برای ضربه زدن به نظام جمهوری اسلامی بود که به همین جا ختم نشد و این سناریو بعدها در حوادث تیرماه ۷۸ و فتنه سال ۸۸ نیزتکرار شد و بدخواهان نظام و دشمنان داخلی و خارجی بارها این آموزه خویش را آزمودند؛ اما در سایه رهبری هوشمندانه مقام معظم رهبری و حضور مردم در صحنه دفاع از ارزش ها و آرمان های اسلامی و انقلابی، همانند گذشته، نتیجه ای جز روسیاهی به دست نیاوردند.

و ان شاالله بعد ها هم ولو با نفوذ گسترده در صف مبارزین و طرفداران مقاومت و شاید به صراحت باید گفت عوامل کاملا دولتی در دولت دوازدهم  طرفی بجز روسیاهی نخواهند بست.والسلام