فروپاشی شوروی در انتهای قرن بیستم میلادی وجد زائدالوصفی در جهان غرب بوجود آورده بود که تقریبا همه تحلیلگران سیاسی در شرق و غرب جهان به باوری رسیده بودند که کار کمونیسم در مقابل امپریالیسم تمام است و با چنین نگرشی دریک پیوند تدریجی فرایند نظم نوین جهانی مطرح و مورد پذیرش ضمنی غالب کشور ها خواسته و نخواسته ، پذیرا و ناپذیر قرار گرفت.

تن دادن به تمکین از اینترنت واضح ترین نماد پذیرش این فرایند جهان شمول است که امریکا را بر اطلاعات آحاد مردم جهان وقدرت نفوذ در نظام عملیاتی و اداری تشکیلاتی همه کشورها بجز شذ و ندر  مسلط نموده است.

سیاستمداران امریکایی برای اعلان رسمی برتری خود سال ٢٠۵۰ را هدف گرفته و آن روز را از امروز و شاید از دیروز برنامه ریزی نموده اند.

زنگ خطری که جهان را تهدید میکند فقط این برنامه ریزی کاخ سفید نیست چرا که بطور نسبی روسیه هم در سالهای اخیر به توانمندیهای گسترده ای دست یافته که بدون شک تحمل تسلط آمریکا بر این کشور را ندارد.

بطور کلی نظام سازی برای جهان فرایندی است که گسترش علوم آی تی موجبات تهاجمی اندیشیدن امریکاییها را پدید اورده است و این بدان معنی است که همه جهان الزاما باید نسبت به آنچه آمریکاییها در پنهان تفکر و اندیشه و ذهن استکباری خود دارند را بپذیرند .

در شرایط کنونی که داعیه اداره اطلاعات جهان توسط امریکا مطرح و سرویس و خدمات آن در شرف ارائه می باشد طبعا کسی از این سرویس انهم با رقمی بسیار ارزان احتراز نکرده و همه به چنین خدماتی تن داده اند اما امان از روزی که امریکا فضا را برای یکه تازی باز دیده و با تمهیدی بخواهد قیمت خدمات خود را متکی به ارقام جدید و یا شروط جدید تعریف نماید و انگاه است که همه ناگهانی به یک فضای بسیار بسته و ناگزیر دچار خواهن شد که شاید هیچ راهی برای برگشت باقی نباشد.کاخ سفید امروزه متکی به قانون فدرال بر کل جغرافیای آمیرکای شمالی مسلط است .

اما تبعیض حاکم بر هزینه های نظامی و اطلاعاتی و علوم فضایی کمک کرده بسیاری از ایالت ها زمینه های جدایی از نظام فدرال را ساز و هر چند گاهی به کوک ان بپردازند.

اینکه فی الواقع امریکا در سال ۲۰۵۰ که برنامه خوردن یک پارچه عالم را در اندیشه دارد ، خو هم یک پارچه خواهد ماند موضوعی است که شواهدی در تردید ایجاد نموده است و اینکه روسیه بیرون گریخته از قید نظام کمونیسم خواهد توانست در برابری و رقابت زمینه استقلال اطلاعاتی خود را فراهم آورد نیز محل ابهامی شدید است.

در محورهای نظامی بنظر میرسد روسها تا حدودی توانمندی بهتری از خود نشان داده اند و شکست اخیر اسراییل از رادارهای ضد هوایی روسیه در سوریه شاهد کوچکی بر ماجراست و از طرف دیگر در سععودی هم سامانه ضد موشکی پاتریوت بد عمل کرد و موجب اصابت موشک های یمنی  به نقاط حساس در خاک عربستان شد.

سامانه های اس ۵۰۰ و میگ ۳۵ و سوخوهای پیشرفته ممکن است حریف هواپیماهای رادارگریز امریکایی نشوند اما امریکا با هواپیما کاری بیش از آنکه سعودی در یمن کرده نخواهد توانست انجام دهد و لذاست که این دو ابر قدرت در شرایط کنونی دو محور توسعه را برای خود در دستور داشته و طبعا آینده روشن خواهد نمود که کدام ماندگار ترند.

والسلام

حمیدرضا نقاشیان