سوم خرداد یادآور خرمشهری آزاد
به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد چه جای افتخار و غرور آمیزی است خرمشهر شهری خرم از خونهای سرخ خرمی بخش. عملیات الی بیت‌المقدس در روز ۱۰ اردبیهشت سال ۱۳۶۱ آغاز شد و پس از فراز و فرودهای متداول جنگ ظرف ۲۳ روز با آزادسازی هویزه و خرمشهر و دور ساختن شهرهای اهواز و سوسنگرد از برد آتش مستقیم توپخانه ارتش عراق به پایان رسید.
در این کارزار از ۹ لشکر و ۱۹ تیپ عراق بیش از ۱۶۰۰۰ هزار کشته و زخمی و ۱۹۰۰۰ نفر اسیر شدند. شکست صدام در هویزه و خرمشهر موجب اعدام فرماندهانی در ارتش عراق توسط صدام شد که بارها از صدام نشان لیاقت و وفاداری گرفته بودند. در ایران هم روح تازه ای به مقاومت بخشید این پیروزی آن چنان بود که ارتش و سپاه هر دو نیروی رزمی ادعای پیروزمندی را بخود تخصیص داد و امام امت خمینی بت شکن رحمت الله علیه با تذکری به هر دو نیرو فرمودند: «خرمشهر را خدا آزاد کرد» ایران با خرمشهر آزاد در جهان وجهه ای متفاوت یافت و نگاه جهان به ایران متفاوت شد. لحن رسانههای جهان کاملا تغییر کرد و سوم خرداد ۶۱ بار دیگر «ملت» بودن ما ایرانیان را به نمایش گذاشت. واژگانی که هیچ گاه خوشایند پان پان تراشان و جدایی خواهان عبر عربی نبوده، آنان همواره کوشیده‌اند تا ایران را کشوری «کثیرالمله» و قومی با روحیات متفاوت خوانده، با نژادی دانستن ملی‌گرایی ایرانی، راه را برای پاره، پاره کردن ایران فراهم سازند. اما مردم ایران در رویدادهایی از هزاران افزون و حوادثی غرور آفرین، همچون آزادی خرمشهر نشان دادند در بزنگاه‌های تاریخی با همبستگی ملی و ایثار جان برکفان نام آشنای خود از آب و خاک و حیثیت و تمامیت سرزمینی خویش پشتیبانی می‌کنند. همه ساله پس از خرداد ۱۳۶۱ و تا کنون ۳۸ سال سوم خرداد می‌آید تا فراموش نکنیم برای پاسداری از این خاک قهرمان ساز و مردمانی ستم دیده، جان‌فشانی‌ها و فداکاری‌های بسیار انجام گرفته و خونهای زیادی ریخته که سرمایه ابدی این ملت شده است. سخن از «تمامیت‌ارضی» اگر چه که تنها تسلط سیاسی نظامی بر آب و‌خاک نیست که نامها افتخارها ارزش ها در استان‌ها٬ شهرها و آبها نیز در قاموس «تمامیت ارضی» به شمار آمده و گنجانیده شده اند. ایرانیان در غرب آسیا اگرچه دیالوگهای متفاوتی دارند اما ایرانیاند. به ایرانی بودن خود که مهد میزبانی مهدی صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه خواهد بود می بالند. فراموش نمیکنیم که خرمشهر از ۴ آبان ۵۹ تا ۳ خرداد ۶۱ و تقریبا ۱۸ ماه در اختیار صدامیان و ارتش بعث بود. چهارم آبان سال ۵۹ وقتی ارتش عراق و فرماندهان و سربازان عراقی به خرمشهر دست یافتند، خودپسندانه بر دیوارهای این شهر کتیبهها نوشتند که «جئنالنبقی٬ آمده‌ایم که بمانیم» اما اعتبار کتیبههای ایشان به دوسال هم نکشید و با تلفاتی زبانزدنی و به یاد ماندنی خواری و خفت به کیسه برده یا اسیر شدند یا گریختند. اسیرانشان هم التماس میکردند که « دخیلک یا خمینی» این فقط کتیبهها نبود که اعتبار نیافت که بی‌گمان صدام حسین نیز مردم ایران را به نمی‌شناخت، ایرانیان خارجی را دوست دارند اما تا جایی که هوای تعرض نداشته باشد. ایشان هیچ بیگانه ی متعرضی را امان نداده اند تا برخاک آنان « تا امروز» ماندگار و پایدار باشد. چنان‌که یونانی‌ها، خلفای بنی‌امیه و بنی‌عباس و مغولان، «آمدند» اما هنگام «رفتن» همانی نبودند که آمده بودند، زیرا در کورهی فرهنگ ایرانی گداخته شده بودند آنها یا ایرانی شدند و خون خود را به رنگ خون ایرانی سپردند و یا شکست خورده و سر افکنده همچون صدام و ارتش بعثیاش به وادی خویش رهسپار شدند همان‌گونه که سردار نگون‌بخت قادسیه وسربازانش در سوم خرداد سال ۶۱ پس از ۵۷۵ روز در پی عملیات «الی‌بیت‌المقدس» با خواری و سرافکندگی از خرمشهر بیرون رانده شدند و البته پیش‌تر نیز در دهلاویه، بستان و سوسنگرد نیز شکست خورده بودند. این پیروزی بر مردم و قوای مسلح ایران از سپاهی و ارتشی مبارک باد که شیرینی این پیروزی تا همیشه تاریخ چون عسل کام بخش است. والسلام
حمید رضا نقاشیان
- منبع خبر : صبح اقتصاد
