سازمان ملل متفاوت اما ناتوان

به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد در واقع، این تفاوت نه تنها در قالب، که در ماهیت پیام‌ها و تاکتیک‌های دیپلماتیک هم بود .
تشدید گفتمان بلوک‌بندی و چندقطبی شدن جهان ، امسال صریح‌تر تقابل میان بلوک‌های قدرت را واضح می کرد.
ایران ، ترکیه، اندونزی، شیلی، کلمبیا و …
رفتار آمریکا و رژیم صهیونیستی را در نسل کشی در غزه و حمله به کشور ها و کشتار کودکان و زنان و غیر نظامیان را محکوم کردند.
غرب (به رهبری آمریکا و اروپا)بر حفظ نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین، محکومیت تهاجم روسیه به اوکراین و حمایت از اوکراین تأکید کردند.
روسیه و چین به شدت به “تحت فشار قرار گرفتن” توسط غرب، “تهدیدهای امنیتی” و لزوم حرکت به سمت یک “نظم جهانی عادلانه‌تر و چندقطبی” اشاره کردند. آن‌ها غرب را به “هیپوکریتی” (دورویی) متهم کردند.
کشورهای غیرمتعهد و در حال توسعه صدای بلندتری داشتند. آن‌ها خواستار توجه بیشتر به مسائلی مانند امنیت غذایی، تغییرات اقلیمی، بدهی‌های بین‌المللی و نابرابری شدند و اعلام کردند که نمی‌خواهند قربانی رقابت قدرت‌های بزرگ شوند. پیام اصلی بسیاری از آن‌ها این بود که این جنگ (اوکراین) مشکل ما نیست، اما عواقب آن (مانند افزایش قیمت غلات و انرژی) گریبان‌گیر ما شده است.”
تغییر در لحن و تاکتیک‌ها اگرچه در محکومیت جنگ همچنان پررنگ بود، اما تفاوت‌هایی هم مشهود بود.
سخنرانی نماینده روسیه (وزیر خارجه ، لاوروف) دفاعی‌تر و متمرکز بر توجیه اقداماتش بر اساس “تهدیدات ناتو” بود و سعی کرد غرب را به نقص صلح در کل جهان متهم کند ، بر عزم خود برای ادامه حمایت از اوکراین تأکید کرد ، اما نگاه زیرپوستی اغلب ، نگرانی از “خستگی از جنگ” و نیاز به یافتن راه‌حل‌های دیپلماتیک در بلندمدت و تاکید بر صلح جهانی احساس می‌شد.
کشورهایی مانند ترکیه، هند و برزیل بیشتر بر ضرورت “صلح فوری” و بازیابی نقش دیپلماسی برای دستاورد صلح تأکید داشتند، بدون اینکه لزوماً یک طرف را به طور کامل مقصر بدانند.
برخی موضوعات که در سال‌های گذشته حاشیه‌ای‌تر بودند ، امسال به کانون توجه تبدیل شدند برای اولین بار، خطرات و فرصت‌های هوش مصنوعی به طور گسترده توسط رهبران جهان مورد بحث قرار گرفت و خواستار ایجاد چارچوب‌های نظارتی بین‌المللی شدند.
لذا به صراحت می‌توان گفت که سخنرانی‌های امسال “متفاوت” بودند، اما نه در شکل، بلکه در محتوا و زمینه ژئوپلیتیکی. این تفاوت را می‌توان در این جمله خلاصه کرد که جهان بیش از هر زمان دیگری چند قطبی شده است، و مجمع ملل متحد آیینه‌ای از ظهور این شکاف‌ها مشهود بود.
در حالی که قدرت‌های بزرگ به مواضع خود اصرار می‌ورزیدند، اما صدای کشورهای جهان سوم که خواستار حل بحران‌های فوری معیشتی خود بودند، بلندتر و جدی‌تر از قبل به گوش می‌رسید. این نشان می‌دهد که اولویت‌های جهانی در حال تغییر است و دیپلماسی سنتی تحت فشار جدیدی قرار گرفته است.والسلام