نمی گویم عزاداری های جوانان در اشکال و انواع مختلف اشکال دارد، بلکه همه را ارج می گذارم، اما وقتی می بینم که عزاداری های ما و اشک ریزان های ما منشأ عمل نمی شود مثال یک ابر می گریم؛ آری می گریم بر گریه های فاقد معرفت. آری وقتی می بینم که گریه بر […]
نمی گویم عزاداری های جوانان در اشکال و انواع مختلف اشکال دارد، بلکه همه را ارج می گذارم، اما وقتی می بینم که عزاداری های ما و اشک ریزان های ما منشأ عمل نمی شود مثال یک ابر می گریم؛ آری می گریم بر گریه های فاقد معرفت. آری وقتی می بینم که گریه بر اباعبدالله(ع) در آدمی شور می آورد اما مقطعی، و شعور را به محاق می برد دلم می گرید و فریادهایم در درون خفه می شوند. من نمی دانم چگونه می شود به حسین اشک ریخت و بعد از اشک ریزان به خلق تهمت زد و پشت سرشان غیبت کرد؟ سؤال من این است که آن اشک ها کجا رفته اند این گونه جسور گشته ایم! چرا اشک ما ظرفیتمان را بالا نمی برد؟
به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد
چرا عزاداری های ما، ما را در حوزه های مختلف زندگی بارور نمی کند؟ چرا ظاهرگرایی، همه وجودمان و همه عزاداری هایمان در برگرفته است؟ چرا دوباره برگشتیم به عصر پیشین و عزای بر حسین را در مسابقات ستون فقرات شکنی از طریق بلند کردن علم های بسیار سنگین خلاصه می کنیم؟!
چرا عزاداری های ما، ما را از ناهنجاری ها نجات نمی دهد؟ برای بسط این نظر شما را به خواندن آماری فرا می خوانم که سخت تکان دهنده است. ابتدا باید بگویم براساس اطلاعات و آمار موجود در سازمان‌های متولی، تا مرداد ۹۸ در کل استان تهران، یعنی شهرهای تهران، ری، اسلامشهر، شهریار، ملارد، شهر قدس، بهارستان، رباط‌کریم، قرچک، ورامین، پیشوا، پاکدشت، پردیس، دماوند و فیروزکوه، ۱۱ هزار و ۴۶۲ هیأت مذهبی فعال وجود دارد که از این تعداد هشت‌هزار و ۹۴۲ هیأت مذهبی در شهر تهران و دو هزار و ۵۲۰ هیأت در شهرستان‌های اطراف شهر تهران فعال هستند.
در شهر تهران، در منطقه شمیرانات، مناطق یک و ۳، ۴۲۹ هیأت مذهبی، در مناطق ۲، ۵، ۶، ۱۰، ۲۲، ۱۸۶۰ هیأت مذهبی، در مناطق ۴، ۷، ۸ و ۱۳، ۱۳۹۲ هیأت مذهبی، در مناطق ۹، ۱۱، ۱۷، ۱۸، ۱۹ و ۲۱، ۱۷۲۵ هیأت مذهبی، در مناطق ۱۲، ۱۴، ۱۵ و ۱۶، ۲۳۹۶ هیأت مذهبی. در منطقه ۲۰ و شهرری جمعا ۱۱۴۰ هیأت مذهبی فعال وجود دارند که در ایام محرم اقامه عزا می‌کنند.
همان طور که از اطلاعات مشخص است هرچه از شمال تهران و مناطق برخوردار به سمت جنوب و مناطق کم‌برخوردارتر حرکت می‌کنیم تعداد اماکن و هیأت‌های مذهبی افزایش پیدا می‌کند. علاوه بر اینها، نزدیک به ۵۳۶ هیأت متعلق به اتباع عراق، افغانستان، هند و پاکستان نیز در تهران فعالیت دارند و در ایام عزای سیدالشهدا(ع) در حال برگزاری مراسم عزاداری هستند.
هر چه به سمت جنوب شهر تهران پیش می رویم بر میزان هیأت ها افزوده می شود اما با این سوال مواجه می شویم که بیشترین ناهنجاری های اجتماعی و اعتیاد و بزهکاری در کدام قسمت شهر تهران بیشتر است؟ چرا کثرت هیأت های زیاد جنوب شهر نتوانسته از میزان این ناهنجاری ها کم کند؟ به حدی این ناهنجاری ها در جنوب شهر زیاد است که در برخی از مناطق جنوب شهر معتادان حکومت نظامی تشکیل داده اند!
اکنون برگردیم به پیام اباعبدالله(ع) که تماماً زندگی سالک و بندگی خدا و اخلاقی زیستن و سالم روحی و جسمی بودن است. چرا در ما عزاداران و هیأت داران کم است؟ برای اینکه اساس عاشورایی داریم ولی از شعور عاشورایی برخوردار نیستیم و عاشورا را در برخی امور ظاهری خلاصه کردیم. درحالیکه باید پای منبر عالمان دین و مداحان فرهیخته بنشینیم. پس باید اعتراف کنیم که به رغم این شور و احساس ما حسین(ع) تنهاست؛ زیرا به آموزه هایش کم توجه می کنیم.
فرد و جامعه حسینی فقیر نیست؛ تنبل نیست؛ فعال و پویاست، بی نظم نیست؛ در انجام امور امروز و فردا نمی کند؛ اخلاق و قانون بر آن حاکم است؛ عبادت سرلوحه زندگی شان است نه اینکه به خاطر ادامه عزاداری، نماز صبح که هیچ نماز مغرب و عشا نیز فدای علم و کتل شود. حسین(ع) شهید شد برای این که آزاده باشیم و از ناهنجاری ها رها باشیم و فعال باشیم و کتاب خوان! شگفتا که جامعه حسینی اهل مطالعه است اما جامعه ظاهرگرا بیگانه با کتاب! شگفتا در بهترین شرایط ما ایرانیان عزادار در ۲۴ ساعت تنها ۱۵ دقیقه مطالعه می کنیم و دیگران بین ۲ تا ۶ ساعت! انصاف بدهید آیا ما می توانیم ادعا کنیم که حسینی هستیم؟! انصاف دهیم آیا حسین و آموزه هایش در بین ما تنها و غریب نیستند؟ می دانید ۱۱۰۰۰ هیأت یعنی چه؟ همین هیأت ها یک انقلاب به وجود آورده اند! امروزه همین ها می توانند یک انقلاب اخلاقی و دینی به وجود بیاورند و جامعه را اصلاح کنند. چرا نمی کنند؟
در کنار این مطالب می توان به چند مثال اثر پذیرفته از فرهنگ عاشورا و عزاداری با معرفت هم اشاره کرد. یکی از این اثرپذیران، از فعالان حوزه فن آوری موشکی ایران اند که از عاشورا درس کوشش بی وقفه گرفته اند و نیز می توان به مدافعان عزیز حرم اشاره کرد که در سایه این درس آموزی، عراق و لبنان و سوریه و بلکه جهان اسلام و حتی جهان را از لوث داعش نجات دادند و البته قبل از همه اینها می توان از رزمندگان هشت سال دفاع مقدس یاد کرد که ایران عزیز را با دادن جانشان حفظ کردند. ما این نوع از عزاداری بانتیجه و پرثمر را می خواهیم. امیدوارم این هیأت ها دست به انقلابی بزنند؛ انقلاب بازگشت به اخلاق و عمق دین و بازگشت به مطالعه! انشاءالله.
بخشعلی قنبری – استاد دانشگاه و پژوهشگر
