با بایدن نه ولی با جین پینگ خواهیم بست

به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد , دولت چین در حال سرمایه گذاری در منطقه غرب آسیاست و تا کنون ۱۶۰ میلیارد دلار در بستر راهبرد « یک کمربند یک راه» بودجه گذاشته است.

بهزاد شاهنده، روز یکشنبه ۱۹ آبان ۹۸ به عبارتی درست یکسال پیش در کنفرانس تخصصی ( یک کمربند- یک راه ) سیاستهای چین را تشریح و نگاه راهبرد مداران کشور را به موضوع اهمیت رابطه با چین تشریح کرده است. او اطلاعات مهمی را افشا کرده است که میگوید: « چینی ها سرمایه گذاری سنگینی در بندر گوادر کرده اند و به زودی بندر گوادر پاکستان، به دوبی دوم تبدیل می شود؛ این در حالی است که در حال حاضر، صدها جرثقیل تخلیه و بارگیری کالا در این بندر فعال است و کالاهای صادراتی و وارداتی چین را جابجا می کند». وی روابط سیاسی – اقتصادی چین و پاکستان را بسیار عمیق و استراتژیک دانسته و تشریح کرده است که: « چینی ها به پاکستان به عنوان شریک و دوستی برای تمام فصول می نگرند. بهزاد شاهنده فردی همسو با دولت دوازدهم واستاد مطالعات شرق آسیای دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران است. اگر به گفته او توجه نکنند پس چه کسی را امین خود میدانند؟ او درباره پروژه یک کمربند- یک راه  میگوید:« قرار نبود این پروژه در ابتدا به عنوان سیاست راهبری این کشور باشد؛ اما ناگهان از سال ۲۰۱۵ چینی ها آن را جدی گرفتند و در حال حاضر به پروژه اصلی شی جین پینگ، رئیس جمهور چین تبدیل شده است. در ایران باید به این نکته توجه میشد که تولید ناخالص ( GDP ) چین ۲۷ تریلیون دلار است که این رقم بسیار بالاتر از همه رقبای این کشور خصوصا آمریکاست. چراکه آمریکا در حال حاضر ۱۸ تریلیون دلار جی دی پی (تولید ناخالص داخلی) دارد؛ اگرچه مجموع GDP و قدرت خرید در آمریکا بیشتر از چین است که نشان دهنده رقابت شدید این دو کشور بر سر ابرقدرت شدن در دنیا است. بزعم بسیاری از کارشناسان امروز چینی ها قدرت اول اقتصاد جهان را در اختیار دارند و ایجاد اتحاد با ایشان زمینه  مشارکت جمهوری اسلامی ایران را در کل منطقه با ایشان فراهم میکند. سیاست اقتصادی چین در خارج از چین در دو منطقه متمرکز است اول غرب اسیا و در ثانی در کشورهای آفریقایی. اینکه چرا چین در آفریقا انگیزه سرمایه گذاری پیدا کرده به شرایط بکرمحیطی و نیازهای زیرساختی باز میگردد. ولی در غرب اسیا چین مجبور به آوردن فن آوری است زیرا نسبت پروژه های عملیاتی شده  در زیرساخت در این مطقه قابل مقایسه با آفریقا نیست لذا برای بهینه کردن هزینه فایده در پروژه های نفتی و مخابراتی چین میتواند سرمایه و فن آوری بیاورد و ما هم نیروی کار و بازار. پس این شرایط، البته بشرط صحت مدیریت و عدم تخریب مخالفین غرب‌مدار برای ما بسیار مفید خواهد بود اما چرا دولت دوازدهم در ابتدای شروع به کارش پاسخ مثبت به چین نداد این علامت سؤالی است که روزی برای ملت ایران روشن خواهد شد. آنگونه که مشهور است، چهارم بهمن هزار و سیصد و نود و چهار، یعنی دقیقا هشت روز بعد از اجرایی شدن برجام، زمانی که ایران در موقعیت نسبتا پر قدرتی ولو تبلیغاتی قرار داشت و همه کشورهای جهان حتی ظاهرا دنبال سرمایه گذاری در جمهوری اسلامی ایران  بودند، رئیس جمهور چین، شی جین پینگ، به دعوت دولت دوازدهم یا ابتدای دور دوم حسن روحانی، وارد ایران شد. او یک پیشنهاد مهم داشت: « افزایش روابط  صنعتی بازرگانی و تجاری تا حد مبلغ  ششصد میلیارد دلار در ده سال» و به عبارتی سالانه ۶۰ میلیارد دلار تا سال ۱۴۰۴ اما نگاه عناصر دولتی به برجام و به غرب دوخته شده بود و این پیشنهاد بی نظیر را ندیده گرفتند. انتقاد بسیار معتبری به روحانی وارد است که روزی باید دلیل این عدم همکاری را برای مردم شکافته و پاسخگو باشد. اگر بعد از برجام  اولین یا حتی اگر تخفیف بدهیم و بپذیریم که چین دومین قدرت اقتصادی جهان است: چنانچه حتی بخش کوچکی از این ششصد میلیارد دلار را در ایران سرمایه‌گذاری شده بود، تحریم‌های بعدی ایران توسط آمریکا، ضربه به منافع دولت چین هم محسوب میشد. در آنصورت آیا ترامپ جرات میکرد به این راحتی برجام را پاره کند؟ امروز مردمی که به دور دوم روحانی رای داده اند از دولت دلخواهشان بپرسند دلیل این عدم همکاری چه بوده است؟ اگر اقتصاد ما بدلیل افزایش حجم نقدینگی نیازمند مهار توازن است و کارشناسان آن را ورود سرمایه میدانند پس چرا به این امر مهم توجه نشد؟ والسلام

 حمیدرضا نقاشیان