هزینه بیشتر آسیا برای کرونا قطعی است

به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد، امروزه تقریبا کرونا به شش ماهگی نفوذ نحس خود در حوزه سلامت مردم جهان نزدیک شده است.

طبق گزارش برنامه توسعه سازمان ملل متحد، کشورهای کم درآمد آسیا به اندازه کافی برای حمایت از شهروندانشان طی همه گیری ویروس کرونا هزینه نکرده‌اند. اما در مقابل کشورهای توسعه یافته عضو گروه ۷ به طور متوسط معادل ۵/۶ درصد تولید ناخالص داخلی خود برای نجات اقتصادهایشان در پی شیوع کرونا هزینه کرده‌اند. صرف نظر از اینکه این گزارش چه میزان میتواند واقعیت داشته باشد، نفس وجود آمارهای منتشره از مبتلایان و درگذشتگان نشان­دهنده این واقعیت است که آسیا از کرونا آسیب کمتری دیده پس باید به گزارش برنامه توسعه سازمان ملل تردید کنیم. اما اینکه اهمیت اقتصاد موجب شده باشد کشورهای ثروتمند به پاس حفظ کیان تولید و حفاظت از اقتصادشان هزینه­هایی را متقبل شده باشند محتمل است. اینکه کشورهای ثروتمند هر اقدامی که لازم بوده برای تقویت اقتصادشان طی این بحران انجام داده­اند، ولی کشورهای کم درآمد ظرفیت‌های کمی برای پاسخگویی به این بحران در اختیار داشته­اند نیز امکان­پذیر بوده است. این گزارش نشان میدهد که  سازمان ملل بدین نتیجه رسیده که کشورهای توسعه یافته عضو گروه ۷ به طور متوسط معادل ۵/۶درصد تولید ناخالص داخلی خود را برای نجات اقتصادهایشان در پی شیوع کرونا هزینه کرده‌اند بطور طبیعی ممکن و محتمل بوده است چرا که اقتصاد کشورهای حوزه گروه ۷ حجم وسیعتری از نسبت اقتصادی در تولید ناخالص جهان را در اختیار داشته است پس میتوان حدس زد برای حفظ این هژمونی سنگین ناچار به پرداخت هزینه بیشتری هم بوده باشد و در مقابل اینکه کشورهای فقیرتر آسیا تنها ۰/۰۲ تا ۰/۸ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را برای بسته‌های کمکی به مردم و یا واحدهای متاثر از تعطیلی و فاصله­گذاری و جلوگیری از شیوع کرونا اختصاص داده باشند هم دور از منطق نیست. اینکه کشور هندوستان توانسته محرک­های مالی بزرگی فراهم کند و در میان کشورهای نسبتا فقیر تنها ۰/۸ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به آسیب­پذیرهای جامعه ناشی از تاثیر کرونا اختصاص داده است خود نشان­دهنده توجه بیشتر و عمیق­تر نسبت به مسایل انسانی در این کشور است. در گزارش سازمان ملل آمده است این ارقام در آسیا بسیار پایین هستند و توانایی مقابله با تاثیرات مخرب بحران کرونا بر اعضای آسیب­پذیر جامعه را ندارند. اما این تحلیل مغرضانه است، چرا که آمارها نشان میدهند توجه جامع به وضع مبتلایان در کشورهای آسیایی به مراتب از توجه جامع به مبتلایان در کشورهایی مانند آمریکا و انگلیس بیشتر بوده است. البته اینکه بانک جهانی خواستار مشارکت بخش خصوصی در کمک به کشورهای فقیر باشد مفید است اما بهتر بود بانک جهانی تلاش خود را برای ایجاد نگاه انسانی­تر در کشورهای غربی نیز بخرج میداد. البته اینکه بانک جهانی۱۲میلیارد دلار از بدهی کشورهای فقیر را بخشیده هم قابل تقدیر است اما این رقم به نسبت آنچه لازم بوده تا بانک جهانی در مشارکت با مساعدت­ها بدان توجه کند رقم ناچیزی است. وقتی در این گزارش به امر اشتغال و مشکلات معیشت مردم در کشورهای فقیرتر توجه میشود و اذعان میشود که کشورهای آسیب­پذیر شغل خود را بیشتر از دست داده­اند و کمک­های بسیارکمی برای آنها ارسال شده توقع این بوده که بانک جهانی و سازمانهای عام­المنفعه به این کشورها توجه عمیق­تری داشته باشند. چرا که  این افراد در خطر بیشتری در برابر ویروس کرونا قرار دارند و این مسئله در حال حاضر بسیار نگران کننده هم شده است. باعث تاسف نیست که سازمان ملل در گزارش خود اعلام کند اکثر افرادی که شغل و وسیله امرار معاش خود را از دست داده­اند زیر خط فقر به سر می برند؟ تامین معاش برای افراد زیر خط فقر در جهان شاید در کوتاه مدت حداقل درآمدی برای یکسال آینده این افراد کافی و مطللوب بنظر برسد. ولی در بلندمدت اقداماتی مانند بیمه سلامتی، مزایای بیکاری و مستمری­های مداوم نیاز است. امروز اگر نسبت توجه کشورهای غربی به سلامت جامعه را با همین نسبت در آسیا مقایسه کنیم قطعا آسیا برای سلامتی مردم هزینه بیشتری پرداخته است. در همین نگاه اگر نسبت هزینه کشورهای غربی در حفظ ارکان اقتصادی را با همین نسبت در شرق و بخصوص آسیا مقایسه کنیم غربی­ها به اقتصاد بهای بیشتری داده­اند. ریشه این دو نگاه به زیر ساخت ذهنی در تمرکز غرب بر لیبرالیسم اقتصادی است تا لیبرال دموکراسی و نقطه انحطاط جهان غرب هم همین جاست. والسلام

 حمید رضا نقاشیان