قبول کنیم یا خیر برگزاری کنسرت با ذات رعایت پروتکل های بهداشتی جور درنمی آید؛ جمع شدن جمع زیادی از انسان ها کنار هم به بهانه اجرای گروهی موسیقی، آن هم در شرایطی که کشور سخت ترین روزها را به لحاظ گسترش و مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا می گذراند، بیش از آنکه رویدادی هنری تلقی شود، مصداقی دردناک می تواند باشد از یک کارناوال مرگ! پس از کیش، حالا این ناقوس از کرمان به گوش خواهد رسید.

تصور کنید رسانه‌ها از ساختِ یک رمپ یا اصلا یک روگذر در چند متریِ سردر دانشگاه تهران خبر می‌دهند؛ رمپی که هم عرصه‌ سردر دانشگاه را مخدوش می‌کند و هم باعث تخریبِ بخشی از نشانه‌های مهمِ دانشگاهی کشور می‌شود.

رییس جامعه هتلداران ایران از تعطیلی ۳۰درصد هتل‌ها و بیکاری دو سوم نیروی شاغل در این بخش خبر داد.

سالن‌های سینما و تئاتر تهران در حالی وارد چهارمین هفته تعطیلی خود شده‌اند که بسیاری از مراکز عمومی دیگر محدودیتی برای فعالیت ندارند و در این تعطیلی‌های مداوم گویا برخی حمایت‌های مالی هم هنوز عملی نشده است.

یک روزنامه‌نگار پیشکسوت بر این باور است، دورانی که این روزها در حال تجربه آن هستیم تنها به خاطر کرونا و شرایط حاصل از آن نیست، بلکه رقیب اصلی مطبوعات یعنی فضای مجازی نیز در پدید آوردن شرایط این روزها بی‌تاثیر نبوده است.

نادر مشایخی که به تازگی به عنوان یکی از اعضای شورای ارکستر سمفونیک تهران معرفی شده است، نظر خود را درباره تصمیم این شورا مبنی بر استفاده از رهبرهای مهمان را چنین عنوان می کند: استفاده از رهبرهای دائم برای ارکسترهای سمفونیک عموما تا ۴۰ سال پیش معمول بود ولی امروزه ارکسترهای بزرگی مانند ارکستر لوسرن و حتی فیلارمونیک وین بدون رهبر دائم و با رهبرهای مهمان به روی صحنه می‌روند.

کرونا با گذشت ۹ ماه از شیوع در کشورمان همچنان با اقتدار در حال یکه تازی است و زندگی انسان‌ها را دستخوش تغییر کرده است. هنوز هم مشخص نیست که این موجود ذره بینی چه زمان کاملا دست از سر انسان ها برمی دارد و زمین را ترک می کند تا بتوان با خیال راحت به عادت های خوب قدیمی بازگشت؛ عادت هایی مثل لذت تماشای دست جمعی یک فیلم در سینما، تماشای یک اجرای کنسرت یا تئاتر در یک تالار و رفتن بی دغدغه به یک نمایشگاه هنری.

معاون گردشگری گفت: دستورالعمل مربوط به استفاده از تسهیلات جدید کرونا هنوز ابلاغ نشده است.

مسئله‌ کپی رایت امروزه بیشتر از گذشته دامن‌گیر حوزه‌های مختلف صنایع فرهنگی در کشورمان شده‌است. البته تا حدی موضوع به نداشتن متولی مشخص امر برمی‌گردد.

شاید اگر یک سال پیش کسی می‌گفت، جهان چنان وضعی را به خود می‌بیند که بدون بروز یک جنگ فراگیر، فعالیت‌هایی چون المپیک‌های ورزشی، جشنواره‌های هنری بزرگ و اکسپوهای جهانی تعطیل می‌شوند، به عقلش شک می‌کردیم اما این واقعیتی است که اکنون در آن زندگی می‌کنیم.