جنگ بین آمریکا و چین جدیست

به گزارش واحد تحلیلی خبرگزاری صبح اقتصاد , در آمریکا تقریبا هیچ جریانی جنگ با چین را توصیه نمیکند اما شرایط تبلیغاتی بمنظور فرافکنی‌های ناکارامدی مستاجر کاخ سفید در واشنگتن هم در ساماندهی به اقتصاد و هم در اداره بهینه کرونا روز بروز علیه چین افزایش می‌یابد تا جایی که این فضا چینی‌ها را متقاعد نموده که برای جنگ احتمالی با آمریکا آماده شوند.

موضوع تنش و تشنج بین دو کشور آز آنجا آغاز شد که پکن و واشنگتن در دوره ویروس کشنده کرونا وارد بازی جهانی اتهام‌‌زنی به یکدیگر شدند و تقریباً در هر حوزه‌ای از تنش‌های تجاری گرفته تا دریای جنوب چین، تایوان، شین‌ جیانگ و هواوی اختلاف‌های جدید و قدیم خود را به رسانه‌ها کشانیدند. نگران‌کننده‌تر اینکه، مشاجره اخیر دو کشور بر سر تحمیل قانون امنیت ملی پکن در هنگ‌ کنگ تندروهای هر دو طرف را جسورتر کرده و تخریب روابط را تسریع و برجسته ترکرده و دو اقتصاد برتر جهان را در معرض مقابله‌ای لجوجانه و خطرناک قرار داده است. تحلیلگران هشدار می‌دهند که روابط آمریکا و چین با سرعتی بی‌سابقه در حال تخریب است و این وضعیت می‌تواند تشدید شده و به درگیری نظامی کامل بین دو کشور منتهی شود. ماه گذشته دیپلمات‌های ارشد چین و آمریکا برای اولین بار پس از حدود یک سال در هاوایی ملاقات کردند، با اینکه هر دو طرف امید زیادی به این ملاقات بسته بودند، چرا که ترسی وجود داشت که تنش‌های تند بین دو کشور کم ‌کم به فراهم شدن زمینه های مناقشه نظامی و جنگ منتهی شود، اما اتفاقات بعد از ملاقات نشان دهنده عدم تاثیر ملاقات در روابط را نشان میدهد. ملاقات محرمانه بین مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا و یانگ جیه‌چی، معاون ارشد دیپلماتیک شی جین ‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، ( البته شاید تصادفاً ) در بندر پرل رخ داد؛ محلی بسیار مهم در تاریخ آمریکا و جهان که حدود ۸۰ سال قبل به دست ژاپن بمباران شده بود که به نظر میرسد تاثیری از آن نیز مشاهده نشد. مقامات دولتی و کارشناسان هشدار داده‌اند، از آنجا که روابط رسمی و دانشگاهی دو کشور بسیار محدود شده‌اند و ضربه‌ گیرهای سنتی مثل روابط تجاری، گردشگری و تحصیلی تقریباً بی‌ اثر شده‌اند، روابط چین – آمریکا با سرعتی بی‌سابقه در حال تخریب است. گراهام آلیسون، استاد علوم سیاسی در دانشگاه هاروارد می‌گوید: «ادامه سال ۲۰۲۰ آزمونی سخت برای آمریکا و چین است که می‌توان آن را با پنج ماه آخر سال ۱۹۴۱ در روابط آمریکا و ژاپن مقایسه کرد.» آلیسون گفته است که: « حمله هوایی غافلگیرانه ژاپن به بندر پرل در ۷ دسامبر ۱۹۴۱، که آمریکا را وارد جنگ جهانی دوم کرد، فراتر از تصور واشنگتن بود و واشنگتن تصورش را هم نمی‌کرد که کشوری با کمتر از یک چهارم وسعت آمریکا ناگهان به قدرتمندترین کشور جهان حمله کند». مالکوم دیویس، تحلیلگر ارشدِ موسسه سیاست راهبردی استرالیا می‌گوید: «چین ویروس کرونا را به فرصتی برای بهره‌ برداری از ضعف‌های متعدد خاصه مدیریت ویروس کرونا و فقر فراگیر در بخش مهمی از جمعیت آمریکا قلمداد کرده است و بنابراین مشتاق است که اختلافات ارضی خود را هم با توسل به زور در این فرصت باد آورده  حل و فصل کند». به نظرم احتمال زیادی دارد که محاسبات پکن مبنی بر اینکه آمریکا تمایل یا توان واکنش نظامی را ندارد، اشتباه از آب دربیاید. یوان پنگ، رئیس موسسه چینی روابط معاصر بین‌الملل، که اندیشکده‌ای حکومتی در پکن مستقر است، جهانِ بعد از ویروس کرونا را با وضعیت بعد از جنگ جهانی اول در بیش از یک قرن قبل مقایسه می‌کند. وانگ یی، وزیر امور خارجه چین هفته قبل این ادعا را که چین قدرتی تجدید نظر طلب است و سعی دارد که نفوذش در جهان را با هزینه آمریکا گسترش بدهد مردود اعلام کرد. او گفت: «چین هرگز نخواسته که آمریکا را به چالش بکشد یا جانشین آن شود یا وارد مقابله با آمریکا شود». هر اقدام نظامی ولو کوچک بین دوکشور میتواند شرایط اقتصادی جهان را کاملا تحت تاثیر خود قرار دهد. فرایند های پیش رو در افزایش تنش بین دو قدرت اقتصادی سیاسی نظامی آنقدر زیاد هستند که هر یک به تنهایی بتوانند مبانی التهاب و خطای راهبردی بین دو کشور را موجب شوند. در این شرایط اما اقتصاد آمریکا با حجم بدهی سنگین شده روی دوش دولت آمریکا این کشور را شکننده تر از چین نشان میدهد. لذاست که در این شرایط نقش سازمان ملل و بخصوص دبیرکلی ان و نهایتا شورای امنیت اهمیت بیشتری می یابد و ماموریتی ناخواسته را هشدار میدهد. امروزه با خطر بزرگی که جهان را تهدید میکند و بوی مقدمه سازی برای جنگ جهانی سوم را به مشام می رساند همه سازمانهای مشترک و متفق الاعضا مسئولیت پیدا میکنند تا با رایزنی از این همه حجم التهابات بکاهند. فقر تحمیلی از کاهنده بودن رشد اقتصادی در جهان بدلیل شیوع کرونا و مدیریت اجباری آن امروز مصیبت جهانی ای را بوجود آورده که ایجاد مصیبتی ثانویه همانند جنگ دو ابر قدرت اقتصادی نظامی را ماورای تحمل خود تصور میکند و با همتی همه جانبه نباید گذاشت مسیر رشد روزافزون تلخی‌های دو کشور مخاطرات را گسترس دهند. والسلام

 حمید رضا نقاشیان